The Antlers – Hospice

« Review: Angus Khan – Black leather Soul | Review: Ben Harper and The Relentless7 – White Lies for Dark Times »

Artiest: The Antlers

Album: Hospice

Genre: Indie

Release: 2009

Label: Frenchkiss

Recensent: Edward

Waardering: 4/5

Koop Hospice

Muziek is als medium zeer geschikt is om emoties over te brengen. Vrolijkheid maar ook triestigheid. Vooral die laatste is een bepalende factor op het laatste album van The Antlers, ‘Hospice’. Mensen die van muziek niks anders verlangen dan een lach op hun gezicht komen met dit album bedrogen uit.

De regen valt met bakken uit de lucht wanneer ik ‘Hospice’ voor de eerste keer afspeel. Het blijkt al snel de meest passende omstandigheid. Dit album leent zich perfect voor een middag binnen zitten. Lekker somberen en staren naar de druppels op de ruit. Direct ook een waarschuwing: zet dit album niet te vaak op, dat zou ten koste gaan van je geestelijke gezondheid. Heeft ook te maken met het thema van dit album: de zorg voor een terminale geliefde. Zware kost…

The Antlers kunnen eenvoudig niet zonder een bepaalde mate van triestigheid, het is de brandstof waar deze band op loopt. Zanger en gitarist Peter Silberman is de oprichter van deze band. Hij begon in zijn eentje, vlak nadat hij zich in New York had gevestigd om zich te isoleren van vrienden en familie. Later kwamen hier drummer Michael Lerner bij en Darby Cicci. Deze laatste zorgt binnen The Antlers voor een grote muzikale rijkdom. Hij speelt namelijk bas en keyboard maar ook meer ongebruikelijke instrumenten zoals banjo en trompet.

Los van alle treurigheid kenmerkt ‘Hospice’ zich door de ijzersterke composities van afzonderlijke nummers. Daarbij is het album redelijk toegankelijk. Dat wil zeggen, toegankelijk voor mensen die Patrick Watson weten te waarderen. Ook ‘In Rainbows’ van Radiohead ligt ongeveer in het zelfde straatje als ‘Hospice’. Intelligente muziek maar nergens wereldvreemd. Goed te bevatten al met al, maar enkel voor een select publiek weggelegd.

Wanneer ‘Hospice’ vat op je heeft dan waan je je al snel in grauwe ziekenhuiszalen vol treurig gestemde terminale patiënten. Deze zijn eerder een product van je eigen fantasie dan van de werkelijkheid. Dat is dan ook tekenend voor dit album, het neemt je mee een andere wereld in. Een wereld die heel wat weg heeft van de onze maar een stuk sterker gekleurd is.

‘Hospice’ is groots op meerdere fronten maar ook een tikkeltje elitair.

« Review: Angus Khan – Black leather Soul | Review: Ben Harper and The Relentless7 – White Lies for Dark Times »