Review: Waines – STO

« Review: Fleet Foxes – Helplessness Blues | Video: The Black Lips – Modern Art »

Hebben we hier te maken met een Kasabian die zichzelf als band iets minder serieus lijkt te nemen? Hel neen! Bij deze een album bespreking van een Italiaanse band voor wie ondergetekende wel sympathie kan opbrengen: Waines. Hun nieuwe album heet ‘STO’ (drie in het Italiaans, dit is het derde album).

Explosief

‘STO’ is een explosief album; het bevat een gevaarlijke mix van oneindig veel energie, bronstige ritmes en aanstekelijke riffs. Het is dat de jongens van Waines zich hullen in een zweem van coolness, anders had dit album zichzelf al lang vernietigd!

Na zo’n introductie zal het wat raar voorkomen dat ‘STO’ eigenlijk een midtempo album is. Dat klinkt niet spannend… Wat wel spannend is, is niet het tempo maar wel de ongelooflijke bak geluid die Waines met dit album over zijn luisteraars uitstort. Liedjes die in de basis strikt genomen wel okay zijn, maar ook zeker niet meer dan dat, worden gespiced met scheepsladingen testosteron, omgezet in een uiterst vuig geluid. De gain op de gitaarversterkers stond al voluit, de gitaren moesten desalniettemin nog worden opgeblazen met wat aandoet als een serie distortions over elkaar heen. (kan dat eigenlijk?)

Rampetampen

Feitelijk is het een soort van rampetampen wat Waines hier doet. Bespeelde de band een kerkorgel dan stonden alle registers bij voorbaat open om dan maar gewoon te gaan beuken; gestaag maar trefzeker. Nu en dan een beetje gas terugnemen, dan weer ietsje aanzetten en dat dan een heel album lang. Omschrijf het maar als een soort muzikale porno!

Toch, ‘STO’ porno noemen doet Waines tekort. Zeker, je gunt ze de hordes gewillige groupies waar een album als ‘STO’ recht op geeft. Dat is alleen niet perse omdat ze een muzikaal platvloers album zouden hebben gemaakt. Nee, deze Italianen slagen erin om minimaal uitgewerkte songs op te blazen tot aanstekelijke rock die bovendien een enorme impact weet te maken. Hoogdravend kun je het niet noemen, maar o wat een belevingswaarde! Daarbij, dit album is zo consistent in stijl en sound, dat verdient een pluim. Zeker omdat van verveling nooit sprake is!

Daarom: Luidkeels hulde voor deze prachtige hoeveelheid aan pittig geluid!

« Review: Fleet Foxes – Helplessness Blues | Video: The Black Lips – Modern Art »