Review: The Kills – Blood Pressures

« Review: Bill Callahan – Apocalypse | Video: Kurt Vile – Jesus Fever »

Ook nu er een vierde album is, blijft het verbazingwekkend hoe het tweekoppige The Kills er toch in slaagt om zo’n vette sound neer te zetten. ‘Blood Pressures’ toont maar weer eens de kracht van The Kills, zij hebben het in zich je speakers op te blazen zonder dat jij je volume op maximaal hoeft te zetten. Vond je voorganger ‘Midnight Boom’ al goed? ‘Blood Pressures’ is beter!

Gitzwart

Wie ‘Blood Pressures’ op zet wordt van meet af aan duidelijk gemaakt waar The Kills zich ook maar weer mee bezig houden: Gitzwarte indie-rock. Muziek die zich bij uitstek laat vergelijken met een al te sterke bak koffie; de bek trekt er krampachtig van samen maar je bent wel wakker! Wie The Kills hoort zingen kan zich daarbij voorstellen dat die koffie zich laat vergezellen door een grote hoeveelheid sigaretten. Die vette sound van The Kills lijkt namelijk teer en nicotine te druppen. Een beetje ranzig maar het blijft goed plakken!

Goed, hoe vertaald krachtige koffie met legio peuken zich tot een album? Simpele percussie, zwaar aangezet doeltreffend gitaarwerk en de samenzang tussen man en vrouw die soms lucht geeft, soms des te meer bedrukkend werkt. Luchtig omdat de heldere, aantrekkelijke zang van Alison Mosshart soms aandoet als een bloem in een verder apocalyptisch landschap. Bedrukkend vanwege de ietwat sinistere inslag die de teksten lijken te hebben.

Distortion

Muzikaal is ‘Blood Pressures’ geen hoogdravend album, als luisteraar wordt je niet op zeer virtuoos spel getrakteerd. Er gaan stuwende ritmes uit van de percussie die enige oefening verraden maar daarmee is het ook wel gezegd. Het lijkt erop alsof de doeltreffendheid voorop staat. Dat geldt zeker ook voor de gitaar in dit geheel. Er zijn zeker catchy rifjes aanwezig, het meeste effect wordt bereikt door goed gebruik te maken van de gain knop en het distortion pedaal.

‘Blood Pressures’ is een album dat erg consistent is in stijl. Wie de eerste songs verbluft is, zal na enige tijd toch ook een bepaald stramien gaan zien waar nauwelijks van wordt afgeweken. De kans op verveling neemt in de tweede helft van het album heel erg toe. Daar kan zelfs een The Beatles-achtige song als ‘Wild Carms’ (aangename verrassing) of het melodieuze ‘The Last Goodbeye’ niet veel aan verhelpen. The Kills probeert blijvend te verrassen met stuk voor stuk aardige intro’s en loopjes, uiteindelijk rijgen de verschillende songs zich aaneen als een dikke donkere moeilijk te definiëren drap.

Kanttekeningen

Naarmate ‘Blood Pressures’ vordert neemt de sensatie die het begin van het album zo kenmerkt af. Het geweldige geluid van dit duo maakt het album zeker de moeite van de aanschaf waard, het is alleen de vraag hoe lang het album daadwerkelijk blijft boeien. Een ruime voldoende deze vierde van The Kills maar wel met kanttekeningen.

The Kills – DNA by DominoRecordCo

« Review: Bill Callahan – Apocalypse | Video: Kurt Vile – Jesus Fever »