Review: Teenage Fanclub – Shadows

« Review: The Gaslight Anthem – American Slang | Review: Fast Forward An Indie Music Companion To South Africa 2010 »

Wauw, de geschiedenis van Teenage Fanclub gaat terug tot 1989! Levende geschiedenis, dat wel. In ieder geval een band die al een tijdje meedraait, en een flinke dosis ervaring heeft. Hoe dat anno 2010 uitpakt wijst hun nieuwe album ‘Shadows’ uit.

Als ik het heel kort moet samenvatten dan zeg ik: veel te zoet. ‘Shadows’ is in vele opzichten wat te lief, het weet niet echt te pakken. Waar dat aan ligt? Te brave composities. Te weinig lef misschien. Een beetje distortion over de gitaren had wellicht wat pit toegevoegd.

Maar nee, op een iets steviger geluid hoeven we bij Teenage Fanclub niet meer te rekenen. Die tijd hebben de Schotten inmiddels al een aantal platen achter zich gelaten. Jammer, het album ‘Shadows’ is nu en dan zo zoet dat het niet anders kan, of de tanden van de luisteraar zullen spontaan uitvallen. Hier is geen tandpasta tegen bestand!

Neem een nummer als ‘Baby Lee’. Je zou kunnen zeggen: ‘Wonderschoon’. Tja, als je aan de prozac zit… Het glijdt bij de oren naar binnen, zoals een slak zich voortbeweegt op zijn eigen slijm. Hierbij vergeleken lijkt ‘When She Goes Na Na Na’ van de Radios nog op snoeiharde hardrock. Popmuziek is het, maar dan wel te alternatief om op nr. 1 van de mega-alarm-tip-40 lijst te komen.

Een beetje meer bite wordt er gelukkig wel degelijk geboden. Een nummer als ‘Shock And Awe’ zet van meet af aan stevig in. Maar dan, wat ontwikkeld het zich voorspelbaar! Het glijerige gevoel blijft, dat komt bijvoorbeeld door de toevoeging van een volkomen doelloos toegevoegde viool, en die immer zalvende, karakterloze, stem van zanger Norman Blake.

Je zou kunnen stellen dat ‘Shadows’ een zeer geschikte plaat is voor een zomerse dag. Immers, elk adem op zich ademt een zeker ‘niks-aan-de-hand’ gevoel uit. Een nummer als ‘Live With The Seasons’ doet zelfs een beetje denken aan de Kinks (die maakten nog eens zomerse muziek!). Het is dan ook niet enkel kommer en kwel op dit album. Nu en dan leent ‘Shadows’ zich goed voor een mijmering in een tuinstoel. Om na een paar minuten al heel erg snel in een vredige slaap weg te zinken.

‘Shadows’ wekte bij mij vooral irritatie op. Een enkele keer maakte die plaats voor bewondering, bijvoorbeeld bij een nummer als het genoemde ‘Live With The Seasons’. Een plaat zo zoet, dat die op een zomerse dag onherroepelijk wespen gaat aanlokken. Wespen die de sporadische momenten van genot niet echt waard zijn.

« Review: The Gaslight Anthem – American Slang | Review: Fast Forward An Indie Music Companion To South Africa 2010 »