Review: P-A-U-L – Gunshot Lullaby

« Review: Annasaid – Jua | Video: 3X (!) The Walkmen »

Chicago is ‘home of the blues’, niet geheel toevallig dat de band P-A-U-L (Paul Andrew Ulysses Lamb) daar ook resideert. Deze band brengt blues rock van het soort dat bij uitstek geschikt is voor het leven op de weg. Muziek voor truckers dus, maar dan wel van een geheel andere orde dan (met alle respect) Henk Wijngaard.

De voorman en naamgever van deze band, Paul Lamb, laat zich vooral inspireren door Jimi Hendrix maar ook Johny Cash. Dat resulteert op het album ‘Gunshot Lullaby’ in blues rock met rauwe randjes waar flink veel soul in doorklinkt.

De grootste kracht van Lamb zit hem in zijn stem en in zijn gitaarspel. Zijn zang draagt ver en klinkt een tikkeltje ongepolijst. Alsof het door veel drank en sigaretten is gekleurd. Precies dat wat deze muziek nodig heeft.

Op het gebied van gitaar mag hij het niveau van Jimi Hendrix niet halen, hij komt in ieder geval een heel eind. Daar waar een nummer een beetje ruimte laat voor een solo wordt er direct gebruik van gemaakt. Genieten voor gitaarfreaks, maar hier geldt wel: Less is more. Drie heftige, goed uitgebouwde, solo’s maken meer indruk dan in nagenoeg elk nummer je gitaarskills willen showen. De hoeveelheid gitaargeweld op dit album doet een beetje afbreuk aan het geheel.

Gelukkig wordt er ook gewoon flink gebeukt. Stevige riffs die eenieder de eenzame highways over zullen blazen. Een waarschuwing is hier op zijn plaats, beluister deze muziek in de auto en het risico op onverantwoord rijden neemt schrikbarend toe!

Gitaar en zang zijn niet de enige elementen die ‘Gunshot Lullaby’ weten te kleuren. Menig nummer gaat gepaard met gospel koren, Daarbij wordt er flink gejamd nu en dan, waarbij vooral saxofoon en bas uitblinken. Bij tijd en wijle is ‘Gunshot Lullaby’ een muzikaal feestje dat tot diep in de nacht door zou kunnen gaan. Hier wordt met heel veel liefde gemusiceerd.

‘Gunshot Lullaby’ gaat een beetje gebukt onder iets teveel enthousiasme. Nummers komen niet geheel uit de verf omdat er te uitbundig wordt gemusiceerd. Composities worden op die manier een rommeltje. Aan de andere kant, datzelfde enthousiasme maakt dit album ook sympathiek. Je drukt de verschillende nummers niet zomaar weg. Daarbij, Paul Lamb weet wat rocken is, en dat laten hij en zijn band weten ook.

« Review: Annasaid – Jua | Video: 3X (!) The Walkmen »