Review: Noah And The Whale – Last Night On Earth

« Video: Death Cab For Cutie – You Are A Tourist | Video: Social Distortion – Machine Gun Blues (Trailer) »

Wie de Londense band Noah And The Whale heeft leren kennen als een band die vanuit een simpele opzet grandioze folk wist te produceren, zal wellicht aan ‘Last Night On Earth’ moeten wennen. De band is niet langer te omschrijven als folk, met als enige onderscheidende toevoeging een viool. Noah And The Whale heeft flink lopen kloten aan zijn sound.

Hervonden optimisme

Omdat het indie collectief toch ook wel eens was uitgekeken op zijn concept van ijzersterke songs in een simpele doch doeltreffende opzet werd de koers bijgesteld. Er werd een synthesizer de studio binnen gebracht. Dat is op z’n zachts gezegd even wennen. Gelukkig betekent het niet dat de songs er minder sterk van zijn geworden. Wel vrolijker. Zeker als je ‘Last Night On Earth’ vergelijkt met zijn uit 2009 stammende voorganger ‘The First Days of Spring’.

Nu is het verschil in gemoed tussen het laatste en voorlaatste album wel uit te leggen. ‘The First Days of Spring’ was het eerste album zonder zonder Laura Marling, de ex van frontman Charlie Fink (Inderdaad, de man heet niet Noah!). Dat staat dan natuurlijk garant voor een hoop treurnis. Het verlies is echter verwerkt, zodat in ‘Last Night On Earth’ het optimisme meer dan ooit doorschemert.

Jaren ’80

Niet enkel is er de vrolijkheid op ‘Last Night On Earth’, er zijn ook de jaren ’80. Als je album opener ‘Life Is Life’ beluisterd dan lijkt het welhaast of de Pet Shop Boys een samenwerking met ‘something inside so strong’ Labi Siffre. Zeker met de achtergrondzang die toch echt aandoet als een gospelkoor wordt je moeiteloos dertig jaren terug de tijd in gezogen. Heel soms lijkt dat jaren ’80 gevoel door te slaan in een al te cliché matige toestand, gelukkig trapt Noah And The Whale wel tijdig op de rem. De band slaat niet door in de zoektocht naar een stijl, ze zoekt het ook nog bij zichzelf.

De kwaliteit van Noah And The Whale laat zich misschien nog wel het meest gelden door een song als ‘L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.’. Da’s toch echt een song voor de massaconsumptie. Een song die makkelijk tussen de oren blijft kleven. Toch lijkt het niet zozeer het product te zijn van een succesvolle formule om hits te produceren. Het heeft alles te maken met het heel erg makkelijk schrijven van kwalitatieve maar laagdrempelige songs. OK, muzikale verdieping is er niet of nauwelijks te vinden, het wordt al met al wat in de pop-hoek gezocht. In het geval van deze band wekt dat echter geen ergernis op. Het maakt het album luchtig.

Vluchtig

‘Last Night On Earth’ is een toegankelijk album met liedjes die zich met groot gemak in de hersenen nestelen. Een album dat het in potentie goed zou kunnen doen bij zeer grote groepen mensen zonder dat het tegelijkertijd vijanden maakt. het is namelijk lastig kwaad worden op een band die het zo hoorbaar goed bedoeld, een band die het in de eerste plaats toch echt lijkt te gaan om goede muziek te produceren.

Keerzijde van zo’n ietwat makkelijk album is wel dat het ook heel erg vluchtig is. Er is geen noodzaak het album vaak te gaan beluisteren, met drie maal is het wel bekeken. Veel diepgang is er niet. Toch, het zullen kniesoren zijn (zoals op Ekaya) die daar over vallen.

« Video: Death Cab For Cutie – You Are A Tourist | Video: Social Distortion – Machine Gun Blues (Trailer) »