Review: Kingfisher Sky – Skin of the Earth

« Review: Yuck – Yuck | Video: Grimes – Vanessa »

Kingfisher Sky is begonnen als project nadat drummer Ivar de Graaf uit Within Temptation stapte. Samen met de conservatorium geschoolde zangeres Judith Rijnveld begint hij nummers te schrijven die genreoverschreidend moeten zijn.  Hier moeten ook de vele invloeden van beide muzikanten in verwerkt worden, en spreken we over bekende acts als Peter Gabriel, Porcupine Tree, Kate Bush en Aretha Franklin. De eerste CD ‘Hallway of Dreams’ verscheen in 2007 en ‘Skin of the Earth’ is het tweede wapenfeit.

Mengelmoes

Al bij het eerste nummer komt de onvermijdelijke vraag al naar boven: “Hoe omschrijf je  deze muziek?” Het heeft elementen van rock, metal en gothic (zowel de jaren 80 als de jaren 90 gothic), progressieve elementen, maar ook atmosferische. Om er eentje te kiezen meest bepalende stijl, zou de muziek op dit schijfje bijna beledigen. Dat ga ik dus ook niet doen. Het is een mengelmoes van stijlen waarbij metal wel voorop staat, laten we het daar op houden.

Het is voor muzikanten natuurlijk heerlijk om verschillende stijlen door elkaar te kunnen spelen, en gezien het niveau van de muzikanten is dit geen probleem. Opmerkelijk is wel het gebruik van de cello; er zijn weinig bands die daadwerkelijk een vaste cellist hebben. Over productie zelf valt ook weinig op te merken; de hele CD klinkt kraakhelder en alle instrumenten zijn goed gebalanceerd.

Verveling

Kijken we naar de afzonderlijke songs op dit album dan blijft er nog genoeg stof tot praten over. De eerste twee nummers zijn als stevige rock/metal deuntjes met meezingbare refreintjes nog wel te doen, maar daarna zakt het in. Vooral bij de rustige nummers slaat al vrij snel de verveling toe. Bij herbeluistering kon ik het niet niet laten om bij sommige nummers na een minuut al naar het volgende nummer te gaan. En dat is helaas nog niet alles…

Hoewel Judith Rijnveld zeker goed kan zingen, begon het na de tweede keer luisteren op te vallen dat ze ontzettend veel vibrato gebruikt. Bijna elke lange klinker wordt aangegrepen om een trilling aan haar stem mee te geven. Dit is een vrij gebruikelijke zangtechniek, toch zouden de zanglijnen met wat langere, rustige klanken vermoedelijk beter in gehoor liggen. De vibrato kan dan (met mate) als smaakmaker gebruikt worden.

Kaartenhuis

‘Skin of the Earth’ is als CD te lang naar mijn mening. Het album begint sterk; ‘Multitude’ en ‘Rise from the Flames’ zijn absoluut sterke nummers die ook blijven hangen. De CD mist echter de kracht om ook na de sterke aanvang te blijven boeien. Het zakt al snel als een kaartenhuis in elkaar.

« Review: Yuck – Yuck | Video: Grimes – Vanessa »