Review: Kamelot – Poetry for the Poisoned

« Review: Harry’s Gym – What Was Ours, Can’t Be Yours | Review: Stereolab – Not Music »

“Geen gebrek aan ideeën en van alles is wel poëzie te maken.” Dat zal ongeveer geweest zijn wat de heren van Kamelot in gedachten hadden bij het schrijven van ‘Poetry for the Poisoned’. Het is natuurlijk wel jammer dat je kennelijk eerst een vergiftiging moet oplopen voordat je van hun poëzie mag genieten.

Symfonische metal

‘Poetry for the Poisoned’ is al weer het negende studioalbum van de multinationale band Kamelot die al vanaf 1991 bestaat. En alle bekende elementen zijn op deze CD ook weer aanwezig; theatrale, symfonische metal met raakvlakken op het gebied van progressieve metal. De muziek en teksten worden, net als bij de vorige CDs, zijn ook nu weer grotendeels gemaakt door gitarist Thomas Youngblood en zanger Roy Khan. Is er dus iets nieuws te verwachten?

Het antwoord is nee. Kamelot is Kamelot en doet waar het goed in is. Dit betekent niet direct dat het een slechte CD is geworden.  Kamelot weet precies hoe ze een nummer theatraal (lees: dramatisch) en toch  toegankelijk moeten maken. Een mooi voorbeeld hiervan is het nummer ‘ Zodiac’ dat niet alleen  opvalt door zijn goede opbouw, maar ook door de gastvocalen van Jon Oliva (Savatage). En laten we ook niet vergeten dat de heren uitstekende muzikanten zijn en het spelplezier is ook behoorlijk aanwezig. En het is verder niet te merken dat dit de eerste CD is met de nieuwe bassist Sean Tibbetts, die voormalig bassist Glen Barry vervangt. Leuk detail: Tibbetts is de oorspronkelijke bassist, hij is dus weer terug op het oude nest!

Productie

Qua productie mag de band ook niet klagen. Poducer Sascha Paeth heeft de plaat weer vakkundig dichtgetimmerd (net als de vorige CD’s) en hier is weinig op aan te merken. De CD klinkt kraakhelder en alles is netjes uitgebalanceerd. Opvallend detail is wel dat er weer een blik gastmuzikanten geopend is; o.a Simone Simons, Björn Strid en Gus G. mogen hun kunstje tonen.

‘Poetry for the Poisoned’ is een degelijke plaat, maar haalt het niet bij albums als ‘ The Black Halo’. De kwaliteit van de nummers is gewoon een stuk lager. Natuurlijk zijn er wel enkele hoogtepuntjes, zoals ‘House on a Hill’ , ‘ Zodiac’  en ook ‘ Where the wild roses grow’, een cover van Nick Cave. Het klinkt allemaal behoorlijk gelikt, maar naar een paar luisterbeurten heb je het wel gehoord. Zelfs met deze sterrencast.

« Review: Harry’s Gym – What Was Ours, Can’t Be Yours | Review: Stereolab – Not Music »