Review: Joseph Parsons – Hope For Centuries

« Listen: Jesse Hughes – Boots Electric Theme | Nieuws: Hoe je toch nog naar Lowlands kan »

Het mag een wonder heten dat het achtste album van Joseph Parsons, ‘Hope For Centuries’, een solide geheel is geworden. Het album werd deels geschreven in een klein vakantiehuisje, ergens in de winter aan de desolate Duitse Noordzee kust. De andere helft zag zijn creatieve levenslicht in het immer bruisende Parijs. Misschien moeten we de conclusie trekken dat het niet zoveel uitmaakt waar Parsons zijn songs schrijft, worden ze immers niet vooral gekleurd door de processen in zijn hoofd?

Boodschap

Peace of mind en berusting, zo valt de uitstraling van ‘Hope For Centuries’ nog het best te omschrijven. Dat komt door het gestage tempo van het album, een snelheid waarbij Parsons’ lage en donkere stem het meest goed gedijt. Zijn zang is bij uitstek geschikt om gewichtige zaken te bezingen, om te dromen en te mijmeren…

Een titel als ‘Hope For Centuries’ zou een goede titel kunnen zijn voor een Bijbelse boodschap, toch wordt op dit album het evangelie niet gepredikt. Het album heeft een reflecterend karakter. Parsons verhaalt over zijn eigen leven en dat van naasten. Tegelijkertijd lijkt hij het daarmee over de hele mensheid te hebben.

Het album is voornamelijk beschouwend en verhalend, slechts een enkele keer preekt Parsons. In het nummer ‘More’ bijvoorbeeld, draagt hij uit hoe de liefde een zegening is die wij allen zouden moeten kennen. Het is niet storend, maar wel tekenend; ‘Hope For Centuries’ kun je niet luisteren zonder aandacht te besteden aan de tekst; Parsons’ vocalen eisen zonder meer de aandacht op.

Subliem

Daar waar de voorman zoveel aandacht opeist, zou je bijna aan zijn begeleidingsband voorbij gaan. Niet zo gek in dit geval, want de drums, gitaar en bas blinken uit in bescheidenheid, nooit stelen ze de show. Toch, je hebt niet veel verstand van muziek nodig om te horen hoe subliem hier wordt gemusiceerd. Een glansrol wordt daarbij ingevuld door gitarist Ross Bellenoit. Zijn spel is o zo loepzuiver, vindingrijk en speels! Het zorgt voor een prachtig licht-donker contrast in combinatie met Parsons zang. Daar waar je van Parsons nog wel eens somber zou kunnen worden, geeft Bellenoit lucht.

Parsons slaagt er (samen met zijn band) wonderwel in om van 13 gedragen songs toch een eenheid te smeden die, ofschoon zwaar op de maag, toch voor eenieder goed te behappen is. De man verstaat de kunst om aandacht op te eisen zonder al te veel vermoeien, zonder aanstellerig te zijn. Zijn nummers geven dan ook veel terug: ze entertainen door hun verhalende vorm en bieden tegelijk overpeinzing voor wie dat wil.

‘Hope For Centuries’ is een compleet en rijk album. Net zo goed geschikt voor mensen die de dansvloer graag gebruiken voor slowdancing, als voor de eenling die graag wegzinkt in zijn luie stoel, enkel vergezeld door een goed glas whisky.

« Listen: Jesse Hughes – Boots Electric Theme | Nieuws: Hoe je toch nog naar Lowlands kan »