Review: Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk

« Hot Video Alert: Interpol – Barricade | Listen: Ekaya’s Maandlijst – Augustus 2010 »

Een man met zware, doorrookte, stem, in duet met een vrouw die lijzig, sensueel zingt. Die combinatie pakte goed uit voor Nick Cave en Kylie Minogue. Of wat te denken van Lee Hazelwood en Nancy Sinatra? In dat rijtje kunnen we Isobel Campbell in combinatie met Mark Lanegan moeiteloos scharen. De associaties zijn in ieder geval snel gemaakt.

‘Hawk’ is het derde album van Campbell en Lanegan. Vele Lanegan fans zullen misschien niet al te blij terugkijken op de vorige albums. ‘Ballad Of The Broken Seas’ bijvoorbeeld, strookt niet echt met de Lanegan zoals je die kent van The Gutter Twins. Bij Hawk is dat wel meer het geval. Een verdienste van Isobell Campbell die het album ook produceerde. Ze laat Lanegan op dit album meer Lanegan zijn. Het album ademt iets meer americana uit.

Binnen de verzamelterm americana vallen legio genres van country tot blues, variërend van uptempo tot downtempo. Voor Hawk geldt dat het voornamelijk downtempo is; bedachtzaam, maar niet te gepolijst. Je kunt het zien als ongezoete slaapliedjes. Traag kabbelen ze voort, een rauwe country blues sound zorgt voor bij sommige nummers voor de nodige roering. Andere songs kenmerken zich door een meer orkestrale opzet, zoetsappige violen slepen je zo de vroege jaren ’60 in. Of wat dacht je van een nummer als ‘Come Undone’? Dat is soul a la James Brown’s ‘It’s a Man’s Man’s Man’s World’…

Sowieso is dit album maar moeilijk in de huidige tijd te plaatsen. Natuurlijk kunnen we zo anno 2010 spreken van een aanhoudende golf aan retro muziek, ‘Hawk’ ontstijgt die trend. Dit is niet retro, maar wel 40 jaar te laat voor ‘The Johny Cash Show’.

Campbell lijkt een wat sussende factor in het geheel, in wezen zorgt ze ervoor dat Lanegan nu en dan flink rauw uit de hoek komt. Toch zijn het maar 8 nummers waarin Lanegan daadwerkelijk van zich laat horen. Het is Campbell geweest die het album heeft gemaakt tot wat het is, zij heeft alle muzikale knopen doorgehakt. In de nummers waar ze solo zingt, klinkt ze nu en dan als Nancy Sinatra, maar dan beter!

Om het feest compleet te maken doet niemand minder dan Willy Nelson mee op Hawk. In het nummer ‘Cool Water’ lukt het hem om iets neer te zetten wat Lanegan waarschijnlijk nooit zal kunnen: zingen met een zekere berusting die ontroert. Hij zingt zonder enige vorm van franje, quasi nonchalant. Daarmee klinkt het zo oprecht dat menigeen er de rillingen van zal krijgen.

Het grote scala aan stijlen dat de revu passeert en de grote kwaliteit van de participerende muzikanten, het maakt Hawk tot een zeer hoogstaand muzikaal werk. Niet alleen is het goed in kwaliteit, het weet ook te roeren, rillingen te bezorgen. Meerdere malen ben je misschien geneigd direct aan andere muzikanten te denken, tegelijkertijd dringt zich ook de gedachte op dat wat je op Hawk hoort misschien wel beter is. De muzikanten die in deze review in de eerste alinea werden genoemd moeten het in ieder geval afleggen. Een diepe buiging voor dit meesterwerk, een nog diepere buiging voor Isobell Campbell!

« Hot Video Alert: Interpol – Barricade | Listen: Ekaya’s Maandlijst – Augustus 2010 »