Review: Interpol – Interpol

« News: Gratis Download Richard Swift and Damien Jurado – Other People’s Songs | Hot Video Alert: Röyksopp – The Drug »

In de aanloop naar Interpol’s gelijknamige album deden zich verschillende geruchten de ronde. Het album zou meer orkestraal en anders dan ooit te voren, worden.

Aan de andere kant zou Interpol juist weer meer klinken zoals op het debuut album uit 2002 ‘Turn On The Bright Lights’. Enfin, aan het speculeren is een einde gekomen, ‘Interpol’ is daar!

Een album dezelfde naam meegeven als de bandnaam, acht van de tien keer doet een band dat als het een debuutalbum betreft. Het doet het goed als statement. Maar waarom zou het gevierde, New Yorkse, kunstzinnige, Interpol dat doen? Wellicht om uit te dragen dat dit de band ten voeten uit is?

Wel nu, ‘Interpol’ bevat inderdaad alle ingrediënten die je mag verwachten. Het hult zich in duisternis en zwaarmoedigheid. De vergelijking met Joy Division is, als altijd, (terecht maar overvloedig) snel gemaakt.

Opgekropte energie

Met het nummer ‘Succes’ begint ‘Interpol’ lekker uptempo maar eigenlijk ook heel neutraal. Het had op elk ander Interpol album kunnen staan, niks nieuws hier. Skip 1 nummer verder en je begrijpt wat de band bedoelt als ze het hebben over een wat maar orkestrale sound. Het nummer ‘Memory Serves’ is lekker aangedikt met synths, er ontstaat hierdoor een soort ambient geluid, iets wat we kennen van ‘Our Love To Admire’ (2007).

Wat voor de eerste twee nummers op deze plaat opgaat, gaat voor de gehele eerste helft van het album op. Interpol is doorgegaan waar het in 2007 is gestopt, maar grijpt daarbij wel meer terug naar de basis. Het is solide, zwaar aangezette, alternatieve rock. Muziek die niet direct aanzet tot dansen, maar je op de een of ander manier wel aanzet tot beweging. Er lijkt een hoop opgekropte energie in te zitten, gevangen in een verpakking die het maar net weet te houden.

Met de nummers ‘Lights’, ‘Barricade’ en ‘Always Malaise (The Man I Am)’ levert Interpol het meest aanstekelijke werk af op dit album. Dit is het Interpol waar grote zalen op uit hun dak kunnen gaan; Duister maar in de aanval.

Genieten is de meerstemmigheid van ‘Barricade’. ‘Always Malaise (The Man I Am)’ is wat terughoudender, langzamer ook, maar het kent een prachtige opbouw, de opgekropte energie waar we eerder al over schreven wordt langzaam losgelaten, mond uit in een climax die niet had misstaan aan het einde van dit album.

Atmosferisch

‘Always Malaise (The Man I Am)’ luidt direct ook de tweede helft in van ‘Interpol’. Hier is het dat we de nog nooit vertoonde dingen tegenkomen. ‘Safe Without’ kent een intro dat onwillekeurig aan David Bowie moet denken, maar al snel een geheel andere richting inslaat. Hier is het dat het album atmosferisch wordt. Daarmee verdwijnt ook het tempo uit het album en wordt er iets meer inzet van de luisteraar verwacht. De songs glijden iets minder makkelijk naar binnen, het niveau blijft echter hoog.

De tweede helft van ‘Interpol’ klinkt triest en gedesillusioneerd. Het is alsof de nummers zijn geschreven nadat bassist Carlos Dengler zijn afscheid heeft aangekondigd. Dat is niet het geval, hij heeft het album netjes afgemaakt, maar het is alsof de band ineens een stuk lustelozer klinkt. Die lusteloosheid wordt met het nummer ‘The undoing’ opgeheven. (Paul Banks aka. Julian Plenty zingt hier ineens Spaans!) Troosteloosheid ook hier, maar dan wel in combinatie met die bron van energie vlak onder een (op het oog) kalme oppervlakte.

‘Interpol’ is een album met vele grote gebaren, soms maar al te vet aangezet. Toch is het onmiskenbaar het Interpol waarmee je in 2002 al kennis kon maken. Het album heeft wat dat betreft de juiste titel meegekregen.

Dit album doet aan als een manifest. Alles wat Interpol is (of wil zijn) horen we erin terug, ‘Interpol’ is groots en meeslepend!

« News: Gratis Download Richard Swift and Damien Jurado – Other People’s Songs | Hot Video Alert: Röyksopp – The Drug »