Review: Funki Porcini – On

« Review: John & Jehn – Time For The Devil | Listen: The Black Keys – Brothers »

Met zijn staat van dienst heeft Funki Porcini met elk nieuw album iets waar te maken. De verwachtingen bij zijn zeer fanatieke schare fans liggen torenhoog. Niet zo gek ook, James Braddell (zo heet hij in het echt) heeft de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Zijn nieuwste album ‘On’ moet daarom wel goed zijn, een andere optie is er niet!

Wel nu, ‘On’ is bij vlagen subliem en geniaal te noemen!

‘On’ opent met een eerbetoon aan Robert Moog, het nummer ‘Moog River’. Moog was de uitvinder van de bekende Moog synthesizer en heeft daarmee geweldig werk geleverd voor de elektronische muziek. Een ode van Porcini is daarom in zijn geheel niet misplaatst. Het nummer is traag uitgevoerd, dromerig. Een ietwat frappante start…

Het album gaat pas echt los na het eerste nummer. Met de heerlijk donkere maar sluimerende beats van ‘This Ain’t The Way To Live’. Porcini laat hier zien hoe laid-back muziek energiek kan aanvoelen. In plaats van achterover te leunen in een luie stoel, dwingt Porcini met zijn stuwende muzikale kracht tot beweging. Triphop zoals het bedoeld is.

Funki Porcini is meer dan triphop alleen, hij is funki tot en met. Wat je hoort is niet enkel het werk van een perfectionistische elektro freak, er zijn ook de klanken van contrabas en jazzy drums. ‘On’ toont daarmee maar weer eens aan hoe weergaloos Funki Porcini is. Hij experimenteert er lustig op los, maar het gaat nooit ten koste van onaanraakbaarheid en dansbaarheid. Nooit ontstaat het gevoel van (te) grote afstand. Sterker nog, ‘On’ is nu en dan intiem te noemen. Warm.

Halverwege zwakt ‘On’ wel heel erg af met het nummer ‘The Third Man’. Het begint mooi met voetstappen in de sneeuw, maar het is dusdanig dromerig dat er slaperigheid optreedt. En dat voor meer dan vijf minuten… Moeilijk om te overbruggen. Gelukkig wordt het goed gemaakt met het jazzy nummer ‘Bright Little Things’

Laat ik alleen wel wezen, Funki Porcini kun je nooit omschrijven als catchy. Structuur? Die is er wel maar niet in de vorm van couplet/refrein. Gelukkig niet. Daarmee is het wel muziek die vele mensen de zenuwen zal bezorgen. Aan voorspelbaarheid doet deze man niet, aan veilig en gebaande paden al even min. Het is wat Porcini tot Porcini maakt zal ik maar zeggen, enkel weggelegd voor wie het kan waarderen. En wie het kan waarderen, die is in meerdere of mindere mate ook meteen fan.

Dit album is een zoveelste meesterwerk van Funki Porcini. De man is geniaal, zeker in zijn tak van sport. ‘On’ is een traktatie voor het oor. Nu ja, voor een bepaalde groep oren.

« Review: John & Jehn – Time For The Devil | Listen: The Black Keys – Brothers »