Review: Ford & Lopatin – Channel Pressure

« Review: Black Lips – Arabia Mountain | Review: Tom Vek – Leisure Seizure »

Een van de meest veelbelovende electro duo’s van 2010 was Games. Onder de vlag van het label Hippos In Tanks, produceerde het duo bestaande uit Daniel Lopatin en Joel Ford een single en een EP. Belangrijkste kenmerk: Drumcomputers en zeer eighties aandoende synths.

Om juridische geschillen met rapper ‘The Game’ uit de weg te gaan gaat Games vanaf nu door het leven als Ford & Lopatin. En passant hebben ze ook maar hun eigen label gestart, ‘Software’, een dochter van het gerespecteerde indie label ‘Mexican Summer’.

Genoeg trivialiteiten, wat je namelijk echt wilt weten, is wat je van het eerste echte wapenfeit ‘Channel Pressure’ kunt verwachten!

Nerdy

‘Channel Pressure’ is een heus concept album. De plaat verteld het verhaal van Joey Rogers, een jongen die het in een futuristische wereld (anno 2082) opneemt tegen kwaadaardige robots en computers. Dat klinkt behoorlijk nerdy, sterker nog, dat is het ook! Laat dit gegeven je echter niet afschrikken, Ford & Lopatin maken het begrip nerd tot iets verheffends.

Ford & Lopatin creëren een soort postmoderne pop, een mix van disco, jazz fusion en zeer retro aandoende synthesizer muziek. ‘Channel Pressure’ is een echte studioproductie, vol samples en gelikte effecten, toch klinkt het geheel verrassend levendig. Het album is dan ook samengesteld door verschillende eerder gemaakte opnames van improvisaties samen te voegen. Noem het maar kunstmatig en stilistisch geheel, gevormd uit natuurlijke en spontane elementen.

Discotheken

Hoewel ‘Channel Pressure’ vooral als een geheel moet worden beschouwd, bevat het album een aantal nummers die ook prima op zichzelf kunnen staan. Door hun funky inslag zouden ze het goed doen in discotheken. Zeker een nummer als ‘Emergency Room’ is dusdanig catchy en groovy, daar hoef je echt niet een sci-fi adorerende nerd voor te zijn om dat te kunnen waarderen. Het is de betere retro pop werk, geïnspireerd op het vooruitstrevende jaren ’80 werk van Herbie Hancock.

Lekker is het ook wanneer Ford & Lopatin tussendoor een beetje besluiten het over een iets minder toegankelijke boeg te gooien, zoals in het nummer ‘New Planet’. Het ontbreekt hier aan een leidende melodie, klanken worden breed uitgemeten en de bas gaat lekker speels en funky tekeer. Het is voldoende om van ‘Channel Pressure’ toch ook vooral een eigenzinnig album te maken.

Wat afdoet aan het gegeven dat ‘Channel Pressure’ een episch album is, mag de tijdsduur van het album heten. Ford & Lopatin hebben slechts 40 minuten nodig om hun verhaal uit te beelden. De opzet had wat dat betreft wel wat grootser en meer uitgerekt gemogen. Het is alsof de twee een album hebben gemaakt dat in de jaren ’80 van de twintigste eeuw is gemaakt voor mensen met een aandachtsspanne van de gemiddelde ADHD’er uit het begin van de 21ste eeuw; ‘Het mag vooral niet te lang duren’.

Jammer, want het album is welhaast voorbij eer je er lekker in zit.

Funky retro synthesizer muziek

‘Channel Pressure’ is een indrukwekkend debuut album. Hoewel het in eerste instantie voornamelijk voor de geeks onder ons gemaakt lijkt te zijn, zal die doelgroep misschien nog het meest worden teleurgesteld door een wat te dunne verhaallijn. Liefhebbers van funky retro synthesizer muziek worden des te meer op hun wenken bedient. Nu ja, een beetje nerd laat zich ook niet te gemakkelijk bekoren natuurlijk…

« Review: Black Lips – Arabia Mountain | Review: Tom Vek – Leisure Seizure »