Review: Fleet Foxes – Helplessness Blues
« Video: Joast – Now You See | Review: Waines – STO »Fleet Foxes gooiden in 2008 hoge ogen met hun debuutalbum. Ineens waren ze daar, een zestal jonge gasten uit Seattle die folk maakten van hoog niveau en soms betoverende schoonheid. Single ‘He doesn’t Know Why’ groeide uit tot een bescheiden hit en live shows over de hele wereld volgden. Een kleine drie jaar later is hier het nieuwe studioalbum met de titel ‘Helplessness Blues’.
Geruststelling
Op dit nieuwe album tapt Fleet Foxes rustig verder uit hetzelfde vaatje als op hun debuut. Er worden geen nieuwe gronden ontgonnen, van een nieuwe sound is geen sprake. Ergens mag dat gerust een geruststelling heten. De band voelt zich bij uitstek thuis in de hoek van de akoestische en harmonieuze folk, waarom dan inderdaad niet uitdiepen van het schoons dat er al was?
‘Helplessness Blues’ kabbelt van begin tot eind door in eenzelfde tempo, waarbij de basis van vele songs hetzelfde lijkt te zijn en oohs en aahs (ook wel harmonieuze en gelaagde samenzang genoemd) veelvuldig worden toegepast. Eenduidig qua stijl maar daarom niet vlak of middelmatig te noemen. Wel: lieflijk, mild, poëtisch en een tikkeltje melancholisch.
Yeats
Over poëzie gesproken; Alsof het niks is refereert zanger Robin Pecknold in het nummer ‘Bedouin Dress’ aan de Ierse dichter WB Yeats. Als hij zingt “One day at Innisfree/One day that’s mine there” dan moet hij daar wel het gedicht ‘The Lake Isle of Innisfree’ mee bedoelen. Nu stond Yeats bekend als mysticus, wellicht dat Fleet Foxes ook een zekere magische inslag wilden bewerkstelligen? Wel nu, de band is daarin geslaagd; ‘Helplessness Blues’ komt bij vlagen over als niet van deze wereld.
De teksten zijn in ieder geval van grote kwaliteit, ze mogen soms stemmig zijn, bedrukkend zijn ze nooit. Daarbij, waar het vorige album zich bijna geheel in een soort sprookjeswereld leek te bevinden, daar heeft Pecknold nu voor een iets andere, meer down to earth inslag gekozen.
Helemaal vrij van experimenten is ‘Helpless Blues’ niet. Neem het nummer ‘The Shrine/An Argument’, deze eindigt met een vrij jazzy clarinet solo, zo kenden we Fleet Foxes nog niet! Het is ook direct het meest verrassende aan het hele album, over het geheel genomen kun je stellen dat de band met ‘Helplessness Blues’ zijn sound voornamelijk heeft uitgebouwd en verfijnd.
Excelleren
Een verfijnde sound in combinatie met voortreffelijke (literair verantwoorde) teksten, er valt op ‘Helplessness Blues’ eigenlijk niks af te dingen. Of het moet al zijn dat er geen hitje op staat als ‘He doesn’t Know Why’. Het album als geheel is een stap voorwaarts in de ontwikkeling ten opzichte van eerder werk, dat toch ook al niet onverdienstelijk was. Fleet Foxes is een schoenmaker die bij zijn leest blijft en daarmee excelleert. Het kan niet anders of deze band blijft nog wel even schitteren aan het firmament van de hedendaagse folk muziek.
Fleet Foxes – Helplessness Blues by subpop
« Video: Joast – Now You See | Review: Waines – STO »Dit artikel is geplaatst op 03 - 05 - 2011 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine