Review: Dorléac – Dorléac

« Review: Peter Pan Speedrock – We Want Blood | Video: Morning Benders – All Day Light »

Leve Hans Van Nuffel! Wie dat is? Een Belgische regisseur die de film ‘Adem’ heeft gemaakt. Belangrijk voor een muziekblog is niet direct die film, maar wel de bijbehorende soundtrack!

Voor de soundtrack van ‘Adem’ vroeg Van Nuffel Erik de Jong (je kent hem als Spinvis) en de Belgische Geike Arnaert (ex Hooverphonic) om samen te werken. Er ontstond meer dan alleen een soundtrack, er ontstond een muzikale samenwerking resulterend in een studio album met de naam ‘Dorléac’. Genoemd naar een van de Jong’s helden: Françoise Dorléac.

Luister je naar ‘Dorleac’ dan snap je direct waarom deze samenwerking niet tot enkel een soundtrack beperkt is gebleven. Het lijkt er namelijk op alsof hier sprake is van een veel langere samenwerking, een van zeer op elkaar ingespeelde muzikanten. Voor beide geldt dat ze als muzikant nogal eigenzinnig zijn. Het werk van Geike Arnaert is tot in den treure vergeleken met Portishead, Erik de Jong heeft gemusiceerd zoals dat in Nederland nog nooit is gedaan, een regelrechte pionier!

Er is magie tussen deze twee.

Magisch kun je de muziek op het album ‘Dorléac’ ook noemen. Het is vervreemdend en niet altijd van deze wereld. Onderkoeld, dromerig, beklemmend en nu en dan erg trippy. Voila, daar is de vergelijking met Portishead al… Beter dan van magie kunnen we dan ook spreken van psychedelica. Precies dat wat Erik de Jong met dit album geambieerd heeft.

Dit album staat met beide benen op de grond als het gaat zijn grooves, maar zweeft ook ergens in de wolken, zo weinig vastigheid zit er soms in de composities. Heel knap, hoe die schijnbare tegenstelling van groovyness en dromerigheid op ‘Dorléac’ samengaan, hoe ze het tot een spannend album maken.

Het is opmerkelijk hoe de vingerafdruk van de Jong duidelijk aanwezig is, maar dat de associaties met Spinvis zich slechts zelden echt opdringen. Een verdienste van Geike Arnaert die met haar zang een flinke stempel op dit album heeft gedrukt. Ze blijkt een goede muse voor de Jong, ze zorgt ervoor dat hij bezig blijft met zijn onderzoekende manier van musiceren. De Jong is op dit album misschien niet verrassend te noemen, het eigenzinnige zit er nog steeds.

Het is moeilijk, in de lage landen, materiaal te vinden dat je met Dorleac kunt vergelijken. Behalve dan de muziek van Spinvis en Hooverphonic. Een open deur… Hans Van Nuffel komt heel erg veel eer toe, hij heeft twee muzikale meesters samengebracht!

« Review: Peter Pan Speedrock – We Want Blood | Video: Morning Benders – All Day Light »