Review: Dead Shape Figure – The Disease Of St. Vitus

« Review: Britta Persson – Current Affair Medium Rare | Video: Interview Met Tom Musca »

Neem een stereotype Fin: stil, stug en ingehouden. Stille wateren hebben diepe gronden luidt het gezegde. Wel nu, op de bodem van die diepe gronden ligt in Finland de metal. En o wee als die aan de oppervlakte, dan is er geen houden meer aan!

Grunts

Finland kent ongeveer evenveel metalbands als dat er meren zijn. Erg veel, zeker op een bevolking van rond de 5 miljoen. Naar het schijnt leert ieder Fin op de basisschool de grunt als zangtechniek. Wie dat niet kan wordt naar Lapland verbannen. In Lapland wonen weinig mensen, met de gemiddelde kwaliteit van de Finse metal zit het dan ook wel goed.

Dead Shape Figure is al met al een van de vele goede Finse metalbands. En nee, de zanger hoeft niet bang te zijn verbannen te worden, zijn grunts zijn pure klasse! Er huist een bom aan emoties in: woede, opgekropte energie, hysterie en satanische genoegens. Een ietwat minder aanwezig Fins accent zou een pluspunt zijn geweest. Soms ook lijken de grunts ten koste te gaan van technisch opzienbarend gitaarwerk, in een nummer als ‘Amberslam’ is dat het geval. Zanger en gitarist vechten hier als het ware om aandacht wat ten koste gaat van het totaalplaatje.

Dynamiek

OK, een beetje metal liefhebber heeft liever niet dat een band een beetje a la Metallica klinkt. Dat mag immers sinds de jaren ’90 officieel geen metal meer worden genoemd (doe je dat wel dan wordt je in Finland inderdaad verbannen naar Lapland…). Jammer dan, Dead Shape Figure doet namelijk af en toe een beetje aan Metallica denken. Qua sound. Dat gebeurt bijvoorbeeld als na ongeveer drie minuten in het nummer ” een gitaarsolo wordt ingezet. Het is dan potdorie net of Kirk Hammett een solo speelt!

Negatief voor de gemiddelde metal fan of niet, door nu en dan wat gas terug te nemen slaagt Dead Shape Figure er in met spanning te kunnen spelen. De poorten van de hel staan niet onafgebroken open, nu en dan worden er een paar gesloten. Er ontstaat dynamiek! Gaat deze band voluit, dan wordt de totale vernietiging in gang gezet. De Finnen letten er wel goed op dat die apocalyps overzien kan worden. De aandacht van de luisteraar wordt, mits die er een beetje voor open staat, keihard bij de kladden gegrepen. Au!

Dodelijk

‘The Disease Of St. Vitus’ is een dodelijke combinatie van vlagen genialiteit met een diabolische instelling. De ingehouden (waar dus niet gegrunt wordt) vocalen hadden achterwege mogen gelaten om de instrumenten te laten spreken. Gaat dit album los dan volgt er een explosie aan uiterst ranzig metal genot.

« Review: Britta Persson – Current Affair Medium Rare | Video: Interview Met Tom Musca »