Review: Angus & Julia Stone – Down The Way

« Review: Blitzen Trapper – Destroyer Of The Void | Review: Danko Jones – Below The Belt »

Oorlog was het nu en dan tussen mij en de Australische broer en zus Angus & Julia Stone. Ik wilde er op de een of andere manier maar niet aan. Daar waar ik de ene na de andere lof uiting las over hun tweede (we rekenen de EP’s niet mee) album ‘Down The Way’, zag ik heus wel een paar aardige nummers, maar werkte het merendeel me op mijn zenuwen.

Het is vooral de tweede helft van dit album waar bij mij de verveling toesloeg, en nu, na zoveel malen telkens opnieuw te hebben geprobeerd, is dat maar nauwelijks veranderd. Telkens weer ben ik onder de indruk van nummers als ‘For You’ en ‘Big Jet Plane’. Het zijn nummers die ingetogen en poëtisch zijn. De nummers doen misschien eenvoudig aan, ze getuigen tegelijkertijd van zoveel vakmanschap! En oeh, wat klinkt de stem van zangeres Julia Stone bij ‘For You’ warm en karakteristiek! Dit raakt je als luisteraar, dat kan welhaast niet anders!

Waar het dan mis gaat?

Het zal geheel aan mij zelf liggen, ik die zoveel schoonheid niet weg krijg. Wanneer het zevende nummer ‘And The Boys’ is gepasseerd, wachten er nog zes. Allen even wonderschoon. Maar ook: allen even inwisselbaar. Het is alsof de magie die wordt bewerkstelligd door simpel toetsenwerk en (semi) akoestische gitaar raakt uitgewerkt, het wordt slaapverwekkend! De stemmen van Angus en Julia, die in het begin zo oprecht en warm aandeden, worden ronduit vervelend.

‘Down The Way’ is wat mij betreft teveel van het goede. Ik begrijp dat je als muzikant deze stijl van muziek niet snel zult afwisselen met iets heel anders meer uptempo. Het is daarom dat het misschien beter geweest in plaats van een album, een EP uit te geven met hooguit 6 nummers. Onder het mom van Less is more!

Hoewel ik wel eens wat moe werd van dit album, heb ik het, over drie maanden verspreidt, wel meerdere malen een kans gegeven. Er is iets wat intrigeert aan dit album, waardoor je het niet zomaar aan de kant legt. Dan moet het toch echt wel goed zijn! (?)

Ziezo, met de conclusie dat het toch heus een goed album is, is de vrede getekend!

« Review: Blitzen Trapper – Destroyer Of The Void | Review: Danko Jones – Below The Belt »