Reverend The Makers – A French Kiss In The Chaos

« Tortoise – Beacons of Ancestorship | The Dandy Warhols – The Dandy Warhols Are Sound »

Artiest: Reverend The Makers

Album: A French Kiss In The Chaos

Genre: Indie, Rock

Release: 2009

Label: Wall of Sound

Recensent: Edward

Waardering: 2/5

Koop A French Kiss in the Chaos

Reverend The Makers Frontman Jon McClure is in de eerste instantie bekend geworden als huisgenoot van Alex Turner, de zanger van de Arctic Monkey’s. Bekend was dat hij af en toe meehielp met het schrijven van een nummer maar wat hij muzikaal nu precies in huis had was een raadsel voor de meesten. Tot in 2007 ‘State Of Things’ uitkwam. Ineens was de naam ‘Reverend The Makers’ gevestigd.

Moeilijker dan met een debuutalbum op de proppen komen is het produceren van een opvolger. Het is toch vaak de opvolger die bepaalt hoe serieus je een band kunt nemen. Wat dat betreft is ‘A French Kiss In The Chaos’ een goede testcase. Kun je deze band compleet vergeten of doe je er goed aan om als een gek CD’s in te slaan?

Wat ons betreft mag je deze band vergeten! Hoewel het album met ‘Silence Is Talking’ een geweldige opener in handen heeft is de algehele toon van dit album nogal zeurderig. Zowel muzikaal als inhoudelijk werkt dit album op de zenuwen.

Reverend The Makers is een band met muzikanten die hun vak verstaan. Punt is dat het ze ontbreekt aan creativiteit. Fris is de toevoeging van een trompet hier en daar. Laat dat de toegevoegde waarde van deze band zijn. Voor de rest is dit album een aaneenrijging van Oasis, Kasabian en Arctic Monkeys en hier en daar wat sixties –gaap– invloeden. Dat zouden de ingrediënten kunnen zijn voor een nieuwe Britse superband. Helaas is dat niet het geval…

Over naar de inhoud. Jon McClure is een mens met een mening en dan vooral over de mens in de westerse samenleving. Zijn mening komt er ongeveer op neer dat wij westerlingen slaven zijn van ons consumptie gedrag zonder al te veel eer en geweten. Goed meneer McGlure, laat dat nou eens waar zijn, wie bent u dan om hier met een opgeheven vingertje over te gaan zingen? Een muzikant die wil verdienen aan zijn muziek toch zeker? Het is moeilijk de maatschappijkritiek van Reverend The Makers serieus te nemen.

Waren de teksten van dit album wat oppervlakkiger geweest dan was dat deze plaat ten goede gekomen. Dan had ik gezegd: “Laat deze band groeien, wie weet wordt het nog wat!” Op basis van “A French Kiss In The Chaos” zou ik willen zeggen: “Laten we met zijn allen deze band de rug toekeren.” Ondanks dat ‘Silence Is Talking’, ‘Manifesto’ en (na een paar minuten) ‘Hard Time For Dreamers’ best goede nummers zijn. Afgezien van de teksten dan.

Voila: De rug toekeren en, stiekem, nu en dan, even omkijken…

« Tortoise – Beacons of Ancestorship | The Dandy Warhols – The Dandy Warhols Are Sound »