Ontdek Oprechte Muziek!

recensie:John Grant-Pale Green Ghosts

« Calling it quits | Live-recensie: Our Ceasing Voice (AT) (JOC Ieper, 24-03-2013) »

John Grant slaat met zijn tweede album ‘Pale Green Ghosts’ een nieuwe weg in . Hoewel het nieuwe album in dezelfde lijn werd verwacht van zijn debuutplaat ‘the queen’,  weet John Grant de fans danig  te verrassen. Palge Green Ghosts is niet het resultaat van een beïnvloeding en samenwerking met de folkband Midlake, opgenomen in een desolate studio in Texas. De singer-songwriter van weleer klinkt fris, elektronisch en catchy.

Eclectische elektronica

Op zijn vorige plaat koos John Grant voor een eenvoudige pianobegeleiding en stelde hij zijn getormenteerde ziel open aan het brede publiek. Niets van dit alles in  ‘Pale Green Ghosts’, waar eclectisch en grootse arrangementen de bovenhand halen. John klinkt vrolijker, bij momenten slaat hij een humoristische weg in met zijn lyrics: I would have expected Woody Allen has come out of the dark shadows (‘why don’t you love me anymore’). De plaat opent met enkele elektronische klinkende nummers, wat een bevreemdend effect heeft bij een eerste luisterbeurt. De titeltrack ‘pale green ghosts’, opent met een elektronische en catchy nummer. Meteen wordt duidelijk dat John Grant een samenwerking met de folkband Midlake ingewisseld heeft voor de samenwerking met Birgir Thórarinsson, stuwende kracht achter de IJslandse experimentele band Gus Gus.

Gesluierd

Enkel tracks verderop verscholen in de plaat horen we nummers die dichter bij Grant’s vorige werk staan. De invloed van Bonnie ‘Prince’ Billy schemert nog altijd door, maar de eenvoud is ingeruild voor elektronische effecten en multi-instrumentele begeleiding. De singer-songwriter invloeden zijn niet verdwenen, ze zijn bedekt met een sluier van effecten en elektronische snufjes. ‘Gmf’ is een ideale voorbeeld hoe de oude- en nieuwe Grant samen lijken te  komen, in een intrigerend nummer resulterend.

Leuk, zonder meer

‘Pale Green Ghosts’ is een verrijking aan het oeuvre van John Grant. De plaat klinkt verrassend, nieuw en intrigerend. Vele goeie ideeën resulterend in interessante nummers, zonder meer. Het album klinkt nieuw voor John Grant, maar niet vernieuwend. De songs zijn goed, maar missen net dat tikkeltje meer wat het verschil maakt met een echt goeie plaat.

John Grant

« Calling it quits | Live-recensie: Our Ceasing Voice (AT) (JOC Ieper, 24-03-2013) »