Recensie: Ticktockman – Ticktockman

« Audio: Dinosaur Feathers – Beatcha | Video: The Temper Trap – Rabbit Hole »

Ticktockman, een vijfkoppige band uit Seattle, schudt ons wakker en imponeert met dit, naar zichzelf genoemde en onder eigen beheer uitgebrachte, debuutalbum.
Messcherp en bombastisch is het, gedreven door adrenaline en technisch perfect. Vooruitstrevend maar wel respectvol voortbouwend op de rijke historie van de (hard)rock.

Het gave aan ‘Ticktockman’, is dat de plaat naar het einde toe steeds beter wordt. De eerste songs lijken te zijn geschreven om vooral impact te maken. Makkelijk in het gehoor door een speeltempo en sound die doen denken aan The Mars Volta.

Gecompliceerde composities

Maar daar waar je het album ‘Ticktockman’ in het begin misschien nog wegschuift als “leuk maar niks nieuws onder de zon” kan het zo maar zijn dat je na een paar keer luisteren zeer enthousiast geworden bent. Luister aandachtig en je verbaast je over de gecompliceerde composities met verrassende overgangen, de zang (Ryan Van Wieringen zou met z’n hoge uithalen niet misstaan in een jaren ’70 rockband), maar vooral ook het zeer imponerende spel.

Zeker als het op drums aankomt, toont Ticktockman zich meer dan begaafd. Drummer Brock Lowry is technisch zeer goed onderlegd en fungeert zowel als fundament en als ornament. Hij is de solide basis die zeer strak het ritme erin houdt, maar maakt daarnaast ook veelvuldig gebruik van de nodige toeters en bellen, zonder dat dit ook maar een moment aandoet als uitsloverij.

Effectjes

Met een drummer die zo imponerend speelt en daarbij een zanger die geheel natuurlijk de aandacht naar zich toetrekt, zou je haast vergeten dat Ticktockman ook nog een bassist en twee gitaristen kent. Hun brute riffs en vlotte loopjes lijken geïnspireerd te zijn op Uriah Heep en Deep Purple, zij het vrij vertaald naar een meer moderne variant. Effectjes worden met veel liefde toegepast.

Door al het vernuft van Ticktockman zou je kunnen denken dat dit album zich ontwikkelt tot een verzameling van hoogstandjes zonder verder enige diepgang. Met een nummer als bijvoorbeeld ‘Expose Of New Orleans’ toont deze band zich echter ook maatschappijkritisch en met ‘Dirty Ole Sunset’ blijkt deze band ook op een veel lager tempo nog steeds zijn mannetje te staan.

Imponerende plaat

‘Ticktockman’ is een imponerende plaat die bovendien de nodige diepgang biedt. Deze jongens tonen zich ware geweldenaren die evenzogoed zeer veel respect en bewondering verdient, als dat het simpelweg genieten is.

« Audio: Dinosaur Feathers – Beatcha | Video: The Temper Trap – Rabbit Hole »