Recensie: The Vaccines – Come of Age

« Recensie: Emanuel and the Fear – The Janus Mirror | Wallpaper NR. 007 – 20 jaar London Calling »

Het is weinig bands gegeven om met hun debutplaat een gebeitelde indruk na te laten. What did you expect from the Vaccines? was  een nieuwe wind door het indie- en Britpoplandschap. Het Londense kwartet doet in hun vervolgalbum meer dan alleen bevestigen maar toont wat ze nog meer in hun mars hebben. Soms doen de nieuwe nummers wat denken aan the Libertines, maar de band zal dit eerder als een compliment dan een verwijt opnemen.

Catchy riffs

Het grootste opvallende verschil met hun debuut is de geconcentreerdheid van de nieuwe nummers. Het energieke gevoel van ‘Wreckin Bar’ vinden we niet meer terug in ‘Come of Age’. De band heeft deze keer gekozen voor meer diversiteit. Een hoogvlieger is ‘I Wish I Wash a Girl’ waarin het aanstekelijke gitaarspel  met het (voor The Vaccines) ongewoon ritme uitstekend gaan. Een belangrijk kenmerk van de plaat is zonder twijfel de catchy riffs, die bij ‘Teenage Icon’ het stil zitten wel zeer moeilijk maakt.

Introductie in Britpop

The Vaccines zijn gezegend met een sound zoals allen zij kunnen klinken. Toch wekken  enkele nummers als ‘All in Vain’ en ‘Lonely World’ het gevoel op het resultaat te zijn van het vermengen van een plaat van The Drums met die van The Strokes. Bijster origineel klinken de nummers niet, maar de band toont zo wel over een heel breed klankpallet te beschikken. Dat het soms wat aanvoelt als een introductie in de Britpop, dat moeten de fans dan maar voor lief nemen.

Singles

‘Come of Age’ is een plaat waarvan je op voorhand kon voorspellen dat het een goeie ontvangst zal kennen. ‘No Hope’ en ‘Al in Vain’ hebben een dermate hoog single-gehalte, dat hun speeltijd op de Europese radiozenders nu al verzekerd lijkt. Een tekort aan originaliteit betekent niet dat een album niet goed kan zijn, en dat bewijst de nieuwe plaat van The Vaccines met verve. Come of Age is een goeie en aangename plaat, zonder meer.

« Recensie: Emanuel and the Fear – The Janus Mirror | Wallpaper NR. 007 – 20 jaar London Calling »