Ontdek Oprechte Muziek!

Recensie: Noah and The Whale – Heart of Nowhere

« recensie: Death Rattle- Fortress (ep) | Ekayan Independent 1 »

In 2008 verscheen het debuutalbum van Noah and the Whale, ‘Peaceful, The World Lays me Down’. Eén nummer op dat album vormde de sleutel tot het beginsucces van de groep, namelijk ‘5 Years Time’. Daar verwoordde zanger Charlie Fink het idee dat de toekomst ongekende mogelijkheden biedt.

Verfijning

Vijf jaar later presenteren de Londenaars een vierde plaat, ‘Heart of Nowhere’. Dankzij de albums ‘The First Days of Spring’ en ‘Last Night on Earth’ nam hun succes intussen exponentieel toe. Zo kunnen we nu eigenlijk een profetisch karakter toebedelen aan ‘5 Years Time’: het lijkt effectief alsof NATW met ‘Heart of Nowhere’ een muzikale en persoonlijke cyclus van vijf jaar afrondt. Die periode werd gekenmerkt door een graduele verfijning van de sound en door innerlijke rijping van de groepsleden.

Vioolklanken

‘Heart of Nowhere’ is minutieus gecomponeerd maar schittert tegelijk in zijn eenvoud. Het album ademt zowel authenticiteit als klasse uit. Via de intro met xylofoongetokkel creëert de band een sfeer van opgetogenheid over wat komen gaat. Daarna zorgt het titelnummer meteen voor vuurwerk, eerst door de vioolklanken en later door de unieke vocale support van Anna Calvi. ‘All through the night’ is iets minder gepolijst: hier grijpen ze meer terug naar de roots van de rock met vooral gitaren en drums. Knap opgebouwd met een edgy gitaarsolootje in het midden en een straffe uithaal van Fink meer naar het einde toe. ‘Lifetime’ drukt echt de essentie van het album uit, nl. de balans opmaken van de voorbije adolescentie. ‘We were young, that was then and I can’t help the feeling that it’s never coming back again.’ De bitterzoete mengeling van vrolijk vioolgeweld en nostalgische lyrics is perfect te smaken.

Tijd

Uit de titelkeuzes van de nummers blijkt duidelijk dat het concept ‘tijd’ echt hét macrothema is voor dit album. De eerste uitgebrachte single, ‘There will come a time’, is aanstekelijk o.a. door de strakke ritmes, maar mist helaas dat extra tikkeltje hitpotentieel. Het voorlaatste nummer ‘Now is exactly the time’ zou ideaal passen als relaxte afsluiter van een live performance. Daarna volgt ook nog het serene ‘Not too late’, waarin Fink zijn woorden uit ‘Silver and gold’ -‘And you’re just hanging on to a glimmer of hope / Of the life you had before / But it’s too late.’ nuanceert. ‘Not too late’ vervult zo een gelijkaardige functie als ‘My door is always open’ op break-upalbum ‘The First Days of Spring’. ‘Heart of Nowhere’: een uiterst toegankelijke en verfrissende luisterschijf.

 

« recensie: Death Rattle- Fortress (ep) | Ekayan Independent 1 »