Recensie: Maribel – Reveries

« Video: We Are Augustines – Chapel Song | Video: The Shins – September »

Soms lijkt een album ongrijpbaar, is het zoeken naar kop en staart. Dat is zeker het geval als het gaat om het nieuwe album van de Noorse band Maribel: ‘Reveries’. Zodra je denkt het album te doorgronden, blijkt dat je op het verkeerde been bent gezet en neemt het een onverwachte wending.

‘Reveries’ kent vele tegenstellingen. Bepaalde facetten in klank kun je industrial noemen, koud en afstandelijk. Daartegenover staat een meer zachte en lieflijke omstandigheid, sprookjesachtig. Het zijn deze uitersten waartussen Maribel je als luisteraar heen en weer slingert. Een open mind is vereist.

Soundscapes

“Maribel verstaat de kunst om soundscapes te scheppen die je gevoel niet onberoerd laten”

Maribel verstaat de kunst om soundscapes te scheppen die je gevoel niet onberoerd laten. IJzig koud en overweldigend groot zijn ze, gegrepen uit je dromen. Vergelijk het maar met een schilderij van Dali, alleen dan grilliger. Gitaren produceren bij voorkeur onheilspellende tonen, de percussie echoot na in wat niet anders kan zijn dan een kale donkere en vochtige ruimte.

Niet bepaald aangenaam. Gelukkig is daar de stem van de Duitse lead-singer Rebekka Marstein; warm en jazzy. Ze heeft op dit album de functie van gids en leidt je als luisteraar langs die angstwekkende soundscapes zonder dat het ooit angstig wordt. Ze geeft houvast op een verder vrij ontoegankelijk album. Het is door haar dat je ‘Reveries’ meerdere malen opzet.

Onmetelijke diepte

Maribel is er in geslaagd een dream pop album te maken dat sterk intrigeert. Het doet soms beklemmend aan, maar laat gelukkig genoeg ademruimte over om het album in zijn geheel te kunnen beluisteren. Het album is geenszins makkelijk te noemen maar weet wel te kietelen. Wie de onmetelijke diepte van dit album in durft te duiken, wordt rijkelijk beloond.

« Video: We Are Augustines – Chapel Song | Video: The Shins – September »