Recensie: M. Ward – A Wasteland Companion

« Audio: Ourlives – Where Is The Way | Recensie: Simone Felice – Team Love »

Het is al weer drie jaar geleden dat M. Wards’ vorige plaat ‘Hold Time’ uit werd gebracht. Daarnaast heeft hij in de tussentijd nog bijgedragen aan Monsters of Folk en She & Him.

Allemaal bijzondere projecten, maar het is toch fijn om weer een soloalbum van hem te mogen beluisteren. Hoewel het zeker geen album van hem alleen is geworden. Maar liefst 18 muzikanten hebben hieraan hun steentje bijgedragen!

Twijfelachtige start

‘A Wasteland Companion’ opent twijfelachtig. Het is de opmaat. Heel mooi in zijn kleinheid, maar ook traag. Het geeft je een idee van iets moois, maar het blijft tegelijkertijd op de vlakte. Zo wacht je op iets, dat niet komen gaat.
Van een andere orde is het vervolg, de single ‘Primitive Girl’. Een uptempo, tegendraadse lofzang. Het eindigt suikerzacht, maar heeft over het algemeen een lichtvoetige en tegelijkertijd grimmige sfeer. Het mondt uit in een reflecterend en berustend betoog.

Vreemde eend

Samen met ‘Me & My Shadow’ en ‘Sweetheart’ is ‘Primitive Girl’ het meer opgetogen deel van het album. Het brengt variatie in het geheel, maar de balans slaat wat raar uit in vergelijking met de latere nummers. Het maakt het album wat fragmentarisch. Met name ‘Sweetheart’ is een opmerkelijke verschijning. Niet in de eerste plaats door de zang van Zooey Deschanel.
Het is een fifties-bubblegum-liedje, compleet met achtergrondkoortje en handgeklap. Een vreemde, maar leuke eend in de bijt.

Introvert

M.Ward ondergaat zijn lot en lijkt dat allemaal wel best te vinden.

Na het vijfde nummer doet M. Ward introverter aan. Zijn teksten grijpen terug naar het verleden, naar de jeugd. Er heeft een verandering plaatsgevonden. Niet zozeer ten goede of ten kwade. Dat doet er niet toe, de zanger speelt zijn liedjes toch wel. Hij ondergaat zijn lot en lijkt dat allemaal wel best te vinden.
Als thema past dat goed bij de liedjes. De nummers zijn niet zo zeer weemoedig, maar berustend. Het is meer verstild en intens, dan het begin van de plaat. Er is veel oog voor detail. Elke aanslag of tokkel komt aan bij de luisteraar.

Kenmerkende stijl

M. Ward heeft een kenmerkende stem en stijl, die je moet liggen. Het is in overeenstemming met de sfeer die hij wil oproepen. Zijn liedjes zijn niet makkelijk. Ze zijn tegendraads. Er schuurt hier en daar wat aan. Het is niet perfect, maar op zoek naar het randje. Die zoektocht maakt dit album bijzonder, maar ook lastig. Het zijn krabbels of tekeningen in de kantlijn. Soms waardevol om te beluisteren, soms nietszeggend of moeilijk te duiden.

Moeite

Je moet voor ‘A Wasteland Companion’ behoorlijk wat moeite doen, om uiteindelijk iets moois terug te krijgen, alleen zul je wel moeten blijven zoeken.

« Audio: Ourlives – Where Is The Way | Recensie: Simone Felice – Team Love »