Recensie: Lana Del Rey – Born To Die

« Audio: Miike Snow – Black Tin Box (ft. Lykke Li) | Video: Peter Broderick – It Starts Hear »

Ik zal jullie gelijk uit de droom helpen: ‘Born To Die’ van Lana Del Rey was het meest geanticipeerde album van 2012. Tegelijkertijd is het ook de grootse domper!

Hoewel hoge verwachtingen en teleurstellingen vaak hand in hand gaan, is de ratio in dit geval teleurstellend te noemen. Ik volgde Lana Del Rey al vanaf het begin toen haar hit der hits ‘Video Games’ net een paar dagen online stond.
Aanvankelijk volgde ik de hype met een gezonde dosis afstand. Toen ‘ Blue Jeans’ op het web verscheen werd ook ik meegesleurd in de hysterie. Hoge verwachtingen voor haar aankomende album begonnen zich van mij meester te maken. Het volgende voorproefje, ‘Born to Die’, deed daar niks aan af. Met het uitkomen van het nummer ‘National Anthem’ nam de kwaliteit af, toch groeide de sensatie.

De ommekeer

Serieuze kritiek kreeg Lana pas op haar live performance van ‘Video Games’ bij Saturday Night Live (SNL). Critici waren terecht niet te spreken over haar optreden. Het was alsof toen de hype was ontmaskerd, de kritiek stapelde zich op. Haar imago was te gemaakt, de volgespoten lippen waren plots een probleem en ‘Video Games’ zou gejat zijn van een Griekse zangeres. Oordeel zelf.

Al deze dingen zaten mij niet dwars, als dat album maar een topper werd! Waren mijn verwachtingen gebalanceerd genoeg om mij te behoeden voor deze forse anticlimax?

Desillusie

“Nummers als ‘Video Games’ laten de rest van het album pijnlijk verbleken”

Nee. Qua instrumentatie mag dan elk nummer een redelijk solide fundatie hebben, dat maakt het alleen maar frustrerend om te zien hoe elk nummer de kracht van ‘Video Games’ probeert te na te bootsen. Telkens zijn daar die net niet indrukwekkende secties strings…

De eerste drie tasters van het album bezaten een soort kwaliteit en originaliteit die zowel de meest serieuze muziekliefhebber, als de meer kudde volgende medemensen wisten te betoveren. Deze nummers laten de rest van het album dan ook pijnlijk verbleken.
Lana haar stem is al snel vermoeiend en in de hogere toonsoorten doet ze het ook niet al te best. Alleen ‘Radio’ en ‘Summertime Sadness’ blijken naar een paar keer luisteren toch nog enige kleur te behouden.

Clichés

Terwijl ‘Radio’ lekker in het gehoor ligt, wordt het ook duidelijk dat de lyrics van Lana Del Rey zwaar teleurstellend zijn. Het was al duidelijk dat Lana graag schreef over de de liefde in een licht seksueel getint glimmer/glamour jasje. Op het album gaan alle remmen los. Het is een aaneenrijging van you, kiss me, honey, love you en heart.

De clichés worden vergezeld door middelmatige metaforen waardoor de poëzie ver te zoeken is. Bij veel bands versta je een hele bult niet, maar Lana haar beroemde lippen staan een duidelijke articulatie niet in de weg. Het maakt pijnlijk duidelijk hoe oppervlakkig ‘Born To Die’ is. De afsluiter ‘This Is What Makes Us Girls’ slaat alles: “This is what makes us girls,we don’t look for heaven and we put our love first. Don’t you know we’d die for it? It’s a curse”.
Tja. Enig intellectueel niveau is op dit album al moeilijk te bekennen. Maar met dit soort fratsen lijkt de doelgroep zelfs te verschuiven naar het type tienermeisje dat graag naar films van Hilary Duff kijkt.

Zeer magere voldoende

Natuurlijk zijn wij allemaal, in meer of mindere mate, onderdeel van deze mediasensatie geweest. Van 538 tot radio 2. Op deze manier zijn we enigszins schuldig aan het graven van ons eigen graf. Dit neemt niet weg ‘Born to Die’ op waarde moet worden geschat.
De mensen die van enige diepgang in muziek houden zullen dit album snel laten voor wat het is. Laat ik maar concluderen dat de eerste drie albumpromo’s, tezamen met ‘Summertime Sadness’ en ‘Radio’, ‘Born to Die’ met moeite op weten te tillen tot een zeer magere voldoende.

« Audio: Miike Snow – Black Tin Box (ft. Lykke Li) | Video: Peter Broderick – It Starts Hear »