Recensie: Kurt Ville-Walkin on a pretty Daze

« Live Recensie: Rachel Sermanni verovert Groningen in een boot | Recensie: Charles Bradley – Victim of Love »

Kurt Villes Walkin on a pretty Daze ofte laat ons episch doen. Een must have voor iedere art-rock fan.

Jaren 80

De openings- en albumtrack klinkt nog maar net door de boxen en je proeft al de smaak van grandeur en nonchalance. Kurt Ville straalt de warmte uit van The Velvet Underground en zijn stem heeft het ongepolijste van Neil Young . Nog voor de plaat volledig is afgespeeld, weet je al dat een vergelijking met dergelijke befaamde 80ers nodig zal zijn, wil je de klasse die van Kurt Ville afstraalt ergens aan aftoetsen.

oeuvre

Walkin on a pretty Daze straalt durf uit en wordt door epische vibes voortgedragen. ‘Goldtone’, ‘Too hard’ en ‘Walkin on a pretty Daze’ duren ruim 8 minuten, maar blijven door de subtiele en gesofisticeerde rifjes en structuren bekoren. Het debutalbum straalt een behoefte aan het oeuvre uit en stelt het kunnen van Kurt Ville als song-writer en rasmuzikant ten toon.

Mysterie

Kurt Ville is beloftevol, nonchalant en mysterieus. En zo hebben we het graag. Nieuw en enthousiast als een jong veulen als hij is, weet Kurt al vele vragen op te wekken. Is hij in de band The War On Drugs, staat hijzelf op de albumcover of een look-alike (of zijn broer zoals hijzelf beweert)? We hoeven het niet te beantwoorden, we kunnen Kurt Ville niet vatten, zijn muziek vat ons.

 

 

« Live Recensie: Rachel Sermanni verovert Groningen in een boot | Recensie: Charles Bradley – Victim of Love »