recensie: Jack White-Blunderbuss

« Recensie: The Flaming Lips – The Terror | Recensie: Daughter – If You Leave »

De plaat die iedereen steengoed leek te vinden, maar geen navolging kreeg. Na Blunderbuss waren er geen critici meer voor Jack White, enkel fans. Als The White Stripes veroverde hij met Meg aan zijn zijde een publiek, solo neemt hij muziekharten in. Samen met Meg veroverde hij met The White Stripes een publiek, solo verovert hij muziekharten.

Blauw

De zwart-wit-rode Jack ontdekt op Blunderbuss duidelijk de blauwe tinten, zowel muzikaal als vestimentair gezien. Na enkele actes des présence op de planken met Sea Sick Steve, John Paul Jones (Led Zeppelin) en Allison Mosshart (The Kills) had mister White al getoond dat uptempo blues en rockabilly hem wel erg goed afgingen. De fans ware gewaarschuwd, en Blunderbuss werd een plaat vol van deze pareltjes. Jack ontpopt zich als een rasechte soloartist, niet meer als de gezel van Meg White of one-of-the-guys van The Raconteurs. De coolness van Jack White weet het retrogevoel te overstijgen en heeft de allures een nieuw en modern bluesgenre te creëren.

Vrij

Blunderbuss is gevarieerder dan we durfden verwachten. ‘Sixteen Saltines’ blijft een voorzichtige kruising tussen het betere werk van The Racounteurs in een zwart-wit-rode saus.  Op ‘freedom at 21’ en ‘hypocritical kiss’ bewandelt Jack White nieuwe paden en experimenteert met cleane rock, soul en rockabilly. Blunderbuss is een speelse plaat die uitnodigt om te herbeluisteren en te  herontdekken. Het lijkt erop dat Jack White heel veel muzikale ideeën kwijt kon in het album, Blunderbuss bulkt van gevarieerdere rifjes en leuke ritmes.

Warm, niet laaiend

De plaat is goed, de ontvangst warm maar niet laaiend. Enkele hitjes deden het niet slecht, maar er kwam geen nieuwe buzz rond de figuur van Jack White. Waren de Stripes te groot om solo nog dezelfde hoge pieken te halen? Misschien wel, maar laat ons de vraag niet beantwoorden en nogmaals Blunderbuss opleggen.

« Recensie: The Flaming Lips – The Terror | Recensie: Daughter – If You Leave »