Recensie: Childish Gambino – Camp
« Video: The Temper Trap – Rabbit Hole | Audio: Friday Mixtape Madness #1 – Female Singer/Songwriter »Kun je je als blanke jongen, afkomstig uit de middenklasse van een West-Europees land, rijdend in een Opel Astra stationwagon, met goed fatsoen wagen aan de recensie van een hiphopplaat?
Dacht het wel.
MTV
Het algemene beeld van hiphop: Vrouwen worden per definite teef genoemd. Geld, verspilling en status zijn de enige hogere doelen in het leven en een criminele levensstijl wordt verheerlijkt.
Oppervlakkigheid troef. Zo ook muzikaal. Sinds de late jaren ’90 is er binnen het genre zelden vernieuwing of verdieping te bespeuren…
…Tenminste, als je MTV mag geloven, of populaire radiostations. De enige informatiebronnen waar je op af kunt gaan als blanke middenklasser.
Achterste van de tong
Terwijl, wauw, hiphop kan verdomme ook staan voor vlijmscherpe poëzie, het achterste van je tong laten zien, maatschappelijke misstanden aan de kaak stellen.
Precies dat is wat rapper Childish Gambino doet op zijn nieuwste album ‘Camp’. Nu moet gezegd worden (in hiphop kringen doet dat er toe), deze man, die in werkelijkheid Donald Glover heet, komt niet uit een achterbuurt. Hij is afgestudeerd als toneelschrijver en verdient zijn geld onder andere als comedy-acteur en scenarioschrijver.
Geschoold en eerlijk
Een geschoolde hiphopper dus. Dat is te merken, zijn raps verhalen over veel meer dan een uitzichtloos leven in de een of andere achterbuurt. Hij hangt niet de pooier uit, ook niet de dealer. Hij is zichzelf. Een jongen vol goede bedoelingen maar met de nodige zwaktes en littekens.
Op ‘Camp’ stort Childish Gambino zijn hart vol verve uit. Ja, hij heeft het over bitches en nee, zijn taalgebruik is niet netjes te noemen. Iedereen die hem niet zint krijgt er van langs, maar dat is niet alles.
Hij geeft zichzelf ook bloot en stelt zich voor als jochie die het vroeger in zijn broek deed. Een jongen die angst kent en dat toegeeft. Een jongen die de eerste is om zijn faam te relativeren, anders dan zichzelf op te hemelen zoals menig van zijn collega rappers doen.
Rauw, snerpend, ontwapenend
Het is die eerlijkheid, gecombineerd met de man’s vertelkunsten die ‘Camp’ tot een prachtige hiphopplaat maken. Een plaat die rauw is. Snerpend. Maar bovenal een plaat die ontwapent en de meerwaarde van een genre als hiphop maar weer eens bewijst.
« Video: The Temper Trap – Rabbit Hole | Audio: Friday Mixtape Madness #1 – Female Singer/Songwriter »Dit artikel is geplaatst op 09 - 03 - 2012 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine