Recensie: Charles Bradley – Victim of Love

« Recensie: Kurt Ville-Walkin on a pretty Daze | Live recensie: Dead Fingers in De Zwerver (Leffinge) »

Twee jaar na het verschijnen van zijn schitterende debuutalbum ‘No time for dreaming’, legt de Screaming Eagle of Soul op ‘Victim of Love’ opnieuw zijn ziel bloot. Charles Bradley brak pas door na zijn 60e, na een leven vol tragiek. Het is duidelijk dat zijn moeilijke persoonlijke geschiedenis een oeverloze bron van muzikale inspiratie vormt. Bradleys songs gaan allemaal over universele emoties als liefde en de pijn die gepaard gaat met het ontbreken ervan.

Pure liefde

Waar ‘No Time for Dreaming’ bij momenten vooral klonk als één hartverscheurende klaagzang, doet ‘Victim of Love’ meer aan als een ode aan de pure, onverschrokken liefde. Bradley lijdt nog altijd, maar hij laat tegelijk een hoopvol geluid horen: ‘All I’m asking, just give love a chance’. De boodschap die hij in ‘Let love stand a chance’ dus meegeeft aan zijn muze, laat hij in ‘Where do we go from here’ los op de hele mensheid: ‘We all gotta make that change’.

Soul

Op dit tweede album is de invloed van de psychedelische soul van rond 1970 onmiskenbaar, denk aan The Temptations. Ook andere grootheden als Otis Redding en James Brown zijn nooit ver weg. Toch creëert Charles Bradley, door soul en funk te combineren met zijn uniek, rauw stemtimbre, een volstrekt nieuwe sound die elke luisteraar bij de keel grijpt.

Dankbaarheid

De eerst uitgebrachte single, ‘Strictly reserved for you’ blijft door zijn krachtige refrein al na één luisterbeurt nazinderen. Hetzelfde geldt voor de afsluiter van het album, ‘Through the storm’, waarin gevoelsmens Bradley zijn dankbaarheid ten opzichte van vrienden, fans en God uitdrukt.

Instrumentaaltje

‘Dusty Blue’, een hemels instrumentaaltje, krijgt kleur door de flamencogitaar, koperblazers en fluit. In het gospelachtige ‘Crying in the chapel’ linkt Bradley liefde en het religieuze aan elkaar. ‘Love bug blues’ is een nummer met o.a. fluit dat zoet voortkabbelt, na twee minuten zachtjes ontploft en weer uitdooft. In de titelsong ‘Victim of love’ schreeuwt een hopeloos aan de liefde verslaafde Bradley zijn onderwerping uit. ‘Put the flame on it’ is duidelijk het meest catchy nummer van dit album. Dankzij de repetitiviteit en de speciale klankeffecten is ‘Confusion’ een nummer waarin je jezelf helemaal kan verliezen. ‘Hurricane’ daarentegen sleept zich echt voort tot het eindigt met de wegebbende woorden ‘Look at your soul, look at your heart’. Charles man, je publiek heeft je begrepen.

Isabel Vanthournout

« Recensie: Kurt Ville-Walkin on a pretty Daze | Live recensie: Dead Fingers in De Zwerver (Leffinge) »