Recensie: Bruce Springsteen – Wrecking Ball

« Recensie: Agent Side Grinder – Hardware | Video: Simone Felice – You & I Belong »

Het ligt aan mij en het is een schandaal. Gelukkig kan ik het uitleggen… Bij de eerste vijf nummers op ‘Wrecking Ball’, het nieuwste album van held Bruce Springsteen, heb ik aanvankelijk associaties gehad met dwergen. Zeven dwergen om precies te zijn, van het soort zoals Disney ze voorstelt, dat monter en opgetogen ‘Heigh Ho’ zingt.

Hoe het komt? Vrolijkheid gecombineerd met arbeidsethos, dat is wat je in eerste instantie lijkt te horen op dit album. En dat terwijl ‘Wrecking ball’ bepaald geen vrolijke ondertoon kent. Iedereen die de buzz in de aanloop naar de release van dit album een beetje gevolgd heeft, kent de insteek: Woede over het economische systeem, met name de bonus- en graaicultuur in de financiële sector.

Feestelijk geheel (gek genoeg…)

Springsteen stelt dus economische en maatschappelijke ontwikkelingen aan de kaak. Dan is een vergelijking met de zeven dwergen niet op zijn plaats. Toch, die eerste vijf nummers mogen dan duistere titels als ‘Shackled and Drawn’ of ‘Death To My Hometown’ hebben, ze zijn muzikaal luchtig te noemen. Veel strijkers, handgeklap, blazers en zelfs gefluit. Wat een feestelijk geheel!

Wie daarom bang is voor een kwaaie Bruce Springsteen kan daarom opgelucht adem halen. Ja, hij is kwaad, ziedend zelfs, het spat van het album af! Daarmee werpt hij alleen geen barrière op.

“Bruce Springsteen is kwaad, ziedend zelfs, het spat van het album af!”

The Boss is echter ook een muzikaal genie die zijn boodschap weet te verpakken in aanstekelijke uptempo songs. Met veel invloeden vanuit gospel en folk rock met niet zelden een Iers tintje. Dat Pinkpop met deze man dit jaar een feest gaat worden lijkt dan ook wel goed te komen.

De ziel van Springsteen

Met ‘This Depression’ slaat de sfeer van het album ineens om. De titel van het nummer spreekt voor zich. Er klinkt gelatenheid door in de stem van Springsteen. Alsof hij net een week tekst en uitleg bij het fenomeen economische recessie over zich heen heeft gekregen.

Titelnummer ‘Wrecking Ball’ toont een weerbaardere Springsteen. Hij bezingt zijn geboortegrond en daagt het grootkapitaal uit het te komen slopen. Wat hij daarmee zegt? Een interpretatie: Wat echt goed, oprecht en waardevol is, zal nooit leiden onder wat voor crisis dan ook. Het is een boodschap die recht uit het hart komt, alsof je de ziel van Springsteen inkijkt.

Smetje

‘Wrecking Ball’ is een plaat van een muzikant die nog altijd relevant is. Bruce Springsteen laat zien nog vol verve te kunnen musiceren zonder dat het klinkt als eerder vertoonde kunsten. Eén keer slaat hij daar de plank behoorlijk mee mis, het nummer ‘Rocky Ground’ (waar je in het begin een zweempje ‘Streets of Philadelphia’ in de achtergrond hoort) bevat hiphop invloeden die uiteindelijk uitmonden in een rap. Het klopt en klinkt niet, het gaat simpelweg niet samen met Springsteen.
Ook subtieler in de vorm van een onvervalste hiphop beat onder ‘Land Of Hope And Dreams’ slaat het nergens op en irriteert alleen maar. Leuk geprobeerd, maar helaas wel een smetje op een verder sterke plaat.

Nog steeds The Boss!

De associatie met sprookjesfiguren zijn uiteindelijk verdwenen. Wie diep in ‘Wrecking Ball’ duikt hoort uiteindelijk alleen nog maar Springsteen. Behalve dan bij afsluiter ‘Land Of Hope and Dreams’. Dat nummer is namelijk bovenal een ode aan Johny Cash’ ‘Ring Of Fire’.

Uiteindelijk is er maar één conclusie mogelijk: The Boss is nog altijd The Boss! Een stem die gehoord moet worden. Onverwoestbaar. Tenzij je hem blootstelt aan hiphop, dat is net een brug te ver.

« Recensie: Agent Side Grinder – Hardware | Video: Simone Felice – You & I Belong »