Recensie: Boy & Bear – Moonfire

« Recensie: Rachel Sermanni – Black Currents EP | Video: We Are Augustines – Chapel Song »

‘Moonfire’ is het debuutalbum van de Australische band Boy & Bear, dat daar halverwege 2011 al verkrijgbaar was. Op dat continent hebben zij inmiddels immense populariteit vergaard.

Eerder dit jaar beweerde ik al op Ekaya dat deze band, samen met Tin Sparrow, ausi folk in Nederland op de kaart zou zetten. Bij deze de eerste punaise!

Mumford & Sons

Vorig jaar stond Boy & Bear in het voorprogramma van Mumford & Sons, een band waarmee ze vaak worden vergeleken. Niet ten onrechte, de muziek van beide bands is namelijk, tot op zekere hoogte, goed vergelijkbaar. Het valt onder het genre dat ik zelf graag power folk noem. De uitvoering hiervan gaat Boy & Bear dusdanig goed af, dat het mij redelijk lijkt om met ingang van nu de rollen om te draaien.
Laat Mumford & Sons maar in het voorprogramma van Boy Bear spelen!

Traditioneel

“Karakteristieke instrumenten versmelten tot een heerlijke harmonie”

‘Moonfire’ laat ons een traditioneel instrumentarium horen: gitaar, piano, een lading drums, mandoline en een banjo. Op bijna elk nummer weten zij deze verzameling van karakteristiek klinkende instrumenten tot een heerlijke harmonie te versmelten.
Het stemgeluid van Dave Hoskin maakt dit geheel af. Het lijkt deze man geen enkele moeite te kosten om vol helderheid, gepaard met enkele rauwe randjes, een breed spectrum aan klanksoorten te bereiken. Op meerdere nummers worden zijn vocalen versterkt door de andere bandleden. De nummers ‘Milk & Sticks’ en ‘Feeding Line’ zijn hier mooie voorbeelden van.

Parelvorming

Zelf smul ik enorm van serieuze ballads. Het is daarom niet verbazingwekkend dat nummers als ‘Lordy May’ en ‘Big Man’ als eerst mijn aandacht pakken. Andere songs klinken ook vanaf het begin al lekker, maar doen mij persoonlijk aanvankelijk weinig.

Al snel komt hier verandering in als ‘My Only One’ en ‘Beach’ zich als parels beginnen voor te doen. Terwijl je deze nieuwe juweeltjes ontdekt, blijkt ook dat de eerste oorwurmen niet snel gaan vervelen. Dit creëert een houdbaarheid die zeldzaam is bij albums die vanaf de eerste listen lekker in het gehoor liggen.

(gebrek aan) Orginaliteit

Veel van de nummers op Moonfire zijn qua opbouw weinig vernieuwend. Sommige songs zijn erg voorspelbaar en zitten simpel in elkaar. Ondanks de folky instrumentatie, heb je toch meerdere malen een popnasmaak te pakken. Toch slaagt Boy & Bear er wel degelijk in een eigen geluid neer te zetten. Dit komt voornamelijk door het stemgeluid van Dave Hoskins. Zijn nostalgische uitweidingen klinken ongehaast en zelfverzekerd wat het het album een sfeervol karakter geeft.
Verder is het contrast tussen de indringende parels en de frivole meezingers soms te hoog. Dit zorgt er voor dat enkele nummers ietwat misplaatst overkomen.

Goed eindcijfer

Ondanks mijn persoonlijke voorkeur voor meer emotioneel beladen songs, kom ik toch tot een goed eindcijfer. Hoewel de balans een beetje ontbreekt, is ‘Moonfire’ een solide debuut. Het vleugje pop dat je hier en daar proeft is nauwelijks een minpunt te noemen. Elk nummer is lekker op zijn eigen manier en ik ben al lang blij dat ik eindelijk weer eens een echte folk plaat ongestraft op repeat kan zetten.

« Recensie: Rachel Sermanni – Black Currents EP | Video: We Are Augustines – Chapel Song »