Ontdek Oprechte Muziek!

Rancid – Let The Dominoes Fall

« Review: Dave Matthews Band – Big Whiskey and the GrooGrux King | Review: Parachute – Losing Sleep »

Rancid is nooit zo groot geworden als Green Day of The Offspring. Waarschijnlijk was de band niet geschikt voor de grote meute, net iets te eigenzinnig. Ook de critici zijn nooit echt vol lof over de Californische vierkoppige band rond Matt Freeman en Tim Armstrong geweest. Dat de band nog bestaat heeft te maken met een behoorlijk trouwe en fanatieke schare fans.

Die trouwe fans mogen blij zijn, Rancid heeft zijn zevende studioalbum, ‘Let The Dominoes Fall’, uit. Fans hebben moeten wachten sinds 2003. In tussentijd heeft Rancid even ‘op zijn gat gelegen’. De verschillende bandleden zijn vooral met solo projecten bezig geweest. Drummer Brett Reed heeft plaats gemaakt voor een nieuwe: Branden Steineckert.

Rancid is een band die over het algemeen nogal kort van stof is. Ook wat ‘Let The Dominoes Fall’ betreft spreken de statistieken boekdelen. Het album duurt 45 minuten, verdeeld over 19 nummers. De vaart zit er in! Muzikaal gezien stelt het allemaal niet zo heel erg veel voor. Het album hangt aan elkaar van simpele leuzen en akkoorden die iedereen die drie maanden gitaar heeft gespeeld kan spelen. Daar is niks mis mee, dat is waar het om gaat in de punk!

Toch ontstijgt Rancid zichzelf op een aantal nummers. Dat is bijvoorbeeld het geval met het nummer ‘New Orleans’. Niet dat het nummer muzikaal hoogdravend zou zijn. Het is een nummer wat je bijblijft na het beluisteren van dit album. Het nummer gaat over de wedergeboorte van ‘New Orleans’.

‘New Orleans’ is een nummer waarin de Rancid zelf ook als herboren klinkt. Het is helaas een van de weinige. De lengte van de nummers maakt dat er behoorlijk wat vaart in het album zit. Het tempo verhult de grote leegte achter dit album. Een leegte die bestaat uit: niks nieuws onder de zon. Conclusie: Op een paar nummers na een wat matig album.

« Review: Dave Matthews Band – Big Whiskey and the GrooGrux King | Review: Parachute – Losing Sleep »