Postman – Postman

« Alice in Chains – Black Gives Way To Blue | Review: Beak – Beak »

Artiest: Postman

Album: Postman

Genre: Hip-hop/soul/reggae

Release: 2009

Label: Social Life Music / PIAS

Recensent: Edward

Waardering: 3/5

Koop dit album via CD WOW!

Wat moet je verwachten van het nieuwe album van iemands wiens relatie onlangs is stukgelopen en die met gezondheidsproblemen te maken heeft? Woede en frustratie misschien? Niet in het geval van Postman. Zijn gelijknamige tweede solo album klinkt verrassend soepel en smooth.

Het album begint met ‘Kills Me’, tevens uitgebracht als single. Het waarom daarvan is begrijpelijk: dit nummer is laagdrempelig en aanstekelijk. Opvallend is de belangrijke rol van de gitaar. Toen Postman nog deel uitmaakte van Postmen was dit ondenkbaar geweest. Postman maakt hip-hop, dat betekent niet dat hij zich beperkt tot een beat en enkele samples om daar een beetje bij te rappen. Postman maakt muziek die ook afgezien van zijn raps interessant is.

Postman laat zich vooral beïnvloeden door soul en reggae. Wellicht dat daar de sleutel tot zijn subtiliteit ligt. Soul en reggae zijn bij uitstek muziek genres die heel erg dicht bij het gevoelsleven van mensen staat. Voor woede en frustratie is daar echter maar weinig plek. Sowieso lijkt het er op dat Postman zichzelf niet snel zal blootgeven middels zijn eigen platen. Deze man wil goede muziek maken en dat lukt heel aardig.

Een ding had Postman mogen laten: de nieuwe versie van het nummer ‘Crisis’. Leuk om live te spelen of als bonus op een album. De toegevoegde waarde van deze uitvoering valt namelijk nogal te bezien. Het lijkt eerder op een poging terug te grijpen naar een hoogtepunt uit het verleden. Nergens voor nodig. De Postman van nu heeft genoeg te bieden.

‘Postman’ is geen album om steil van achterover te slaan. Het is een album die zich uitstekend als achtergrondmuziek laat behandelen om dan ongemerkt je systeem binnen te dringen. Geef dit album wat tijd en je zult zien dat je het meer en meer gaat waarderen.

Als een mes door de boter, zo smooth.

« Alice in Chains – Black Gives Way To Blue | Review: Beak – Beak »