Ontdek Oprechte Muziek!

Review: Nanuh – Scars

« Review: Fixkes – Superheld | Recensie: Boca Chica – Valentine EP »

Of er naast alle goede (indie) rock misschien ook nog wat anders goed uit Zweden komt? Goede vraag! Ik ben geneigd te zeggen van wel. Dat alles op basis van 1 album: ‘Scars’ van de experimenteel ingestelde muzikant Nanuh.

Goed is een breed en vaag begrip. In het geval van ‘Scars’ bedoel ik met goed te zeggen, dat het vooral een uitdagend album is. Niet net even een stapje verder dan de Tiësto’s van deze wereld, een straatlengte. Wellicht net even te ver voor de gemiddelde Sensation White bezoeker? Toch kan ik me voorstellen dat er een groep bij diezelfde Sensation bezoekers is voor wie Nanuh precies dat is waar ze al heel lang op hebben moeten wachten. Een nieuwe elektronische dimensie.

‘Scars’ is overigens meer dan electro. Het doet af en toe meer aan als een soort vervreemdende melodische poëzie. Dichterlijke kunst die, zoals je mag verwachten, niet aan de oppervlakte blijft. Nanuh’s debuutalbum (!) blijkt vooral een verkenning van uitersten; hoe hoog kun je gaan en hoe diep kun je vervolgens vallen? Waar eindigt de rede en begint de waanzin? Kun je drukke breakbeats combineren met rustige, maar vooral ook ijle, zanglijnen?

Blijkbaar kan dat, Nanuh komt er goed mee weg…

Ritmisch komt Nanuh erg sterk en overtuigend uit de hoek. Fel is de percussie maar al te vaak op ‘Scars’. Toch schittert de ritme sectie misschien af en toe nog wel het meest door zijn afwezigheid. Wanneer er plaats wordt gemaakt voor (hoe traditioneel) een piano die staccato een heel eigen sfeer brengt. Een afstandelijke maar toch aangrijpende sfeer.

Scars is geen warm bad, eerder is het een tobbe ijzig water. Er lopen mensen rond die er genoegen in scheppen zich in dat ijzige water onder te dompelen. In het gaval van Nanuh kan ik dat zeker aanraden. Dit is een heftige trip naar een bevreemdende ijzige wereld.

« Review: Fixkes – Superheld | Recensie: Boca Chica – Valentine EP »