Review: Mumford & Sons – Sigh No More

« Review: deVries – Death To God | Review: Friska Viljor – For New Beginnings »

Mumford & Sons maakt folkmuziek vol van banjo’s en met grootse gebaren. Wie de band voor de eerste keer hoort zal waarschijnlijk denken dat ze uit Amerika komen. De bossen van Seatle zouden een goed podium voor deze heren vormen. Aldaar zouden zij samen met lieden als Bon Iver en een enkele verdwaalde Grizzly Bear een ruig buitenleven kunnen lijden. Een leven gekleurd door houthakkershemden, baarden en welgemeende muziek.

Het accent van zanger Marcus Mumford (Hij is niet de vader van de overige bandleden…) verraadt een andere komaf. Mumford & Sons komt uit het zelfde land als Noah And The Whale: Engeland! Niet direct het land om met banjo’s te associëren, maar wel een land met een rijke folk traditie.

Zoals het folk betaamd is ‘Sigh No More’, het debuutalbum van de band, een album met karakter. Ik noemde de grote gebaren al, daar tegenover staan intiemere werken. ‘Sigh No More’ is een zeer compleet album, afwisselend in stemmingen. Het album opent bombastisch met het titelnummer om daarna zijn andere gezicht te laten zien, een breekbaar en intiem gezicht.

Wanneer een album karakter heeft dan betekend dat nog wel eens dat je het de tijd moet gunnen om eigen gemaakt te worden. ‘Sigh No More’ is typisch zo’n album die langzaam in je systeem gaat zitten. De eerste luisterbeurten is het moeilijk om hoogte te krijgen van de werkelijke toedracht van dit album. Nu en dan komt de muziek van Mumford & Sons wat klagerig over. Toch, hoe vaker je ‘Sigh No More’ een kans geeft, hoe meer de klagerige ondertoon plaats maakt voor werkelijk prachtige folk.

Mumford & Sons is een band die het waard is onthouden te worden. ‘Sigh No More’ is een veelbelovend debuut van een veelbelovende band.

« Review: deVries – Death To God | Review: Friska Viljor – For New Beginnings »