Review: Moke – The Long And Dangerous Sea

« Health – Get Color | Review: Pearl Jam – Backspacer »

2009 is een topjaar voor de mannen van de Amsterdamse band Moke. De band ontvangt niks dan lof van mensen wiens mening door velen serieus wordt genomen. Wie hun debuut uit 2007 (‘Shorland’) niet heeft meegekregen kan er nu toch echt niet meer om heen: Moke zet zichzelf met zijn tweede album ‘The Long And Dangerous Sea’ voorgoed op de Nederlandse kaart.

Wind in de rug

De Eric Cortons en Mathijs van Nieuwkerken van deze wereld bezorgen Moke flink de wind in de rug. Iets wat je als band met ambities goed kunt gebruiken, het wordt steeds moeilijker om er uit te springen als Nederlandse band. Het niveau komt (met bands als de Staat) steeds hoger te liggen. Want hoe goed is deze band nu eigenlijk? Moet je deze band goed gaan vinden omdat de publieke omroep dat vindt?

Eighties

Grote kans dat wanneer je ‘The Long And Dangerous Sea’ voor de eerste maal opzet jezelf afvraagt: “What’s the fuzz about?” Niet omdat Moke matige muziek zou maken, maar je slaat er ook niet direct stijl van achterover. Wat wel direct bij de eerste luisterbeurt opvalt is dat deze band een hele eigen, voor Nederlandse maatstaven unieke, stijl heeft: Britpop die nu en dan behoorlijk ‘eighties’ aandoet.

Noord-Ierland

Het is zijn vooral de klanken afkomstig uit de synthesyzer die het geluid van Moke zo herkenbaar en eigen maken. Zeker het tweede nummer op ‘The Long And Dangerous Sea’, ‘Switch’ (zie video) wordt in alles gedragen door de synth. Dit nummer is Moke op zijn best: aanstekelijk, niet vies van een paar grote gebaren en heel erg Brits. Dat Britse zal de invloed zijn van zanger Felix Maginn, afkomstig uit Noord-Ierland.

Niets bijzonders

Toch kun je de muziek van Moke niet echt bijzonder noemen. Zeker, het staat als een huis maar het ontbreekt aan de nodige variatie. Het album start heel fris en fruitig maar weet na ‘Black & Blue’, het vierde nummer op dit album met een (moet gezegd worden) werkelijk fantastische toevoeging van saxofoon, niet echt meer te verrassen. Sterker nog, naarmate het album vordert wordt de muziek een beetje drammerig, Moke blijft het proberen met wat voor klassieke arrangementen door moet gaan, maar het effect blijft uit. Het album duurt net iets te lang om volledig te kunnen boeien.

Veel kwaliteit

Moke is een band met een flinke hoeveelheid kwaliteit in huis. Met ‘The Long And Dangerous Sea’ dragen ze zeker bij aan het verhogen van de maatstaf voor kwaliteit van uit Nederland afkomstige muziek. Als zelfs Paul Weller onder de indruk is van je kunnen dan doe je iets heel erg goed. Toch is de band er nog niet. ‘The Long And Dangerous Sea’ is het begin misschien spannend of zelfs dangerous, maar blijkt uiteindelijk gewoon net iets te long. (Inderdaad, een vergezochte poging om origineel af te sluiten)

« Health – Get Color | Review: Pearl Jam – Backspacer »