Review: Loney, Dear – Dear John

« Review: Beirut – March Of The Zapotec / Realpeople Holland | Lily Allen – It’s not me, it’s you »

Goede muziek, of beter gezegd, een goede melodielijn, blijft altijd overeind staan. Maakt niet uit hoe die wordt uitgevoerd, het doet wat met je. Zo kan het gebeuren dat op een zoveelste album, van een zoveelste muzikant anno nu, ineens de klanken van Albinoni doorklinken. Loney, Dear doet dat op zijn laatste album ‘Dear John’ gewoon en wat mij betreft komt hij er mee weg.

Voor wie nu de draad kwijt is: Albinoni is een componist uit de 17e eeuw. Loney, Dear is de pseudoniem van de Zweedse singer/songwriter Emil Svanängen (al dan niet ondersteund door band). Ze hebben niks met elkaar gemeen. Waarom ik dan ook maar loop te zeveren over klassieke muziek mag als een raadsel beschouwt worden, het album geeft er maar 1 aanleiding toe. Juist, dat ene nummer ‘Slow’. En eigenlijk is dat niet eens een op zichzelf staand nummer, het is gekoppeld aan het nummer ‘Harm’. En laat ik het raadsel dan maar ontwaren; ik was er even stil van.

Wie ‘Dear John’ opzet zal aanvankelijk geen enkele associatie met klassieke muziek hebben. Het nummer ‘Airport Surroundings’ knalt er met een flink tempo in. Poetische uptempo melodische soft elektro. En inderdaad, dan heb je nog geen beeld.

De algehele ondertoon van het album is een beetje dromerig. Niet vervelend, ook niet melancholisch. Wel overduidelijk de muziek van een romanticus met een zeer groot gevoel voor dramatiek. Een beetje in dezelfde hoek als Band Of Horses alleen dan een octaaf lager. Muziek waarbij je je even niet gehaast moet voelen maar de rust moet kunnen opbrengen goed te luisteren.

Rest mij een vraag: De oude Albinoni heeft alle rust van de wereld. Wat zou hij er van vinden als hij een van zijn meesterwerken zo vertolkt zou horen als in het nummer ‘Slow’? Zou hij zich omdraaien in zijn graf?

Het lijkt me onwaarschijnlijk. Hij zal blij zijn dat een getalenteerde jongen na een slordige 250 jaar iets met zijn muziek doet en dan niet op een Tiesto-achtige wijze. Daarnaast, gesteld dat die man al de muziek die er vandaag de dag gemaakt wordt zou horen dan zou hij zich dusdanig vaak omdraaien dat, tja… Mijn beeldspraak schiet te kort, dat is maar goed ook.

« Review: Beirut – March Of The Zapotec / Realpeople Holland | Lily Allen – It’s not me, it’s you »