Live Review: Dr. Dog @ Paradiso

« Win: Florence And The Machine – Lungs | Review: Blitzen Trapper – Destroyer Of The Void »

Twijfel: zou een band als Dr. Dog eigenlijk niet in de grote zaal van Paradiso moeten staan? Of is de kleine zaal juist bij uitstek geschikt? Moeilijk… Waarom krijgt een band als Mumford & Sons welhaast een overdosis aandacht, en een band als Dr. Dog, die zich in hetzelfde straatje bevindt, niet? Ergens lijkt er onrecht in het spel te zijn. Maar voordelen heeft het ook!

Op Ekaya heb je inmiddels twee album recensies van deze band uit Philadelphia (VS) kunnen lezen. 2 albums die beiden een warm geluid bevatten en terug doen denken aan (de tijden van) The Band. Hoe anders is dat live! Wie verwacht had dat de kleine bovenzaal voor Paradiso waarschijnlijk gebruikt zou worden voor een semi akoestische sessie zal raar hebben opgekeken. Dr. Dog speelde met veel bravoure en power!

Het moge duidelijk zijn: Dr. Dog heeft twee gezichten. Er is het gezicht dat voor de eeuwigheid zal worden bewaard in de vorm van hun albums (inmiddels 6!). Deze is volwassen, lieflijk en harmonieus. Dat andere gezicht is degene die men live meemaakt.

Heus, harmonieën zoals ze op plaat staan, spatten live niet uit elkaar. Dr. Dog is bepaald niet slordig, de kwaliteit van de nummers blijft ten alle tijde gewaarborgd. Dat duidt op goed songschrijverschap, maar natuurlijk ook bekwaamheid op het muzikale vlak. Van zachte nummers harde uitvoeringen ten gehore brengen, brengt het gevaar van een verstoorde balans met zich mee. Dat nummers verworden tot een karikatuur… Gelukkig, niets van dat alles!

Dr. Dog live mogen meemaken is een waar feest. In Paradiso leidde het in ieder geval tot tal van mensen die helemaal uit hun dak gingen. Ergens wel gek voor een band die verder het contact met het publiek niet erg zoekt. Zeker, er werd gesprongen en gedanst door de bandleden, voor praatjes tussendoor was geen plek. Bescheidenheid? Wie zal het zeggen? Het mocht de pret niet drukken, gelukkig sprak de muziek voor zich.

De nummers die de band speelde waren (op 1 na) allen afkomstig van de laatste twee albums (‘Shame Shame’ en ‘Fate’). Voor al die nummers gold dat ze flink werden opgepompt. De drums waren uitbundig, een wereld van verschil met de ietwat timide drumpartijen op de cd’s. Voor de gitaren gold dat ze flink werden versterkt, heel anders dan het veelal cleane geluid uit de studio. Alleen de toetsen leken op het studio werk. Ergens lijkt het er op dat de leden van dr. Dog een stel deugnieten zijn die voor hun ouders netjes in het gareel blijven en met nette studio albums thuiskomen. Mogen de heren op pad, dan komt ineens de ware aard naar boven!

Alles wijst er op dat Dr. Dog een grote zaal prima aan zou kunnen. Sterker nog, voor deze mate van uitbundigheid, leek het podium van de kleine bovenzaal van Paradiso wat aan de krappe kant. Ergens zit hem nu juist daar ook wel de charme. Het is immers onnoemelijk fijn om in een select gezelschap van zulke gedegen folkrock te mogen genieten! Geen massaal gedoe, geen hype, gewoon een goede band en daarmee uit!

Het wachten is op een live album.

Een indruk van Dr. Dog live met het nummer ‘The Old Days’

« Win: Florence And The Machine – Lungs | Review: Blitzen Trapper – Destroyer Of The Void »