Live Recensie: The Hickey Underworld @ Rotown (11/02/2012)

« Video: Gary – Love Is Love | Recensie: ME – Reservoirs »

“The Hickey Underworld, wie zijn dat ook al weer?” hoor ik je denken. Laat ik je geheugen opfrissen! Het is de Vlaamse rocksensatie van 2009! Nou ja, voor mij in ieder geval. Ik maakte dat jaar kennis met de compromisloze en knetterharde rock van HU omdat ik hun titelloze debuutalbum mocht recenseren. De plaat maakte flinke indruk.

Reden genoeg voor mij om Rotown te bezoeken en voor het eerst een concert bij te wonen van The Hickey Underworld! Wederom voor Ekaya.nl natuurlijk.

Onvergelijkbare aanblik

De band maakt stevige, kwalitatief hoogstaande muziek, waarbij het liedje binnen in het geweld meestal toch overeind blijft staan. Men denke hierbij aan Fugazi, The Jesus Lizard en Nirvana. Daarbij gelden de muziekvideo’s van deze band, gemaakt door regisseur Joe Vanhoutteghem, als kunstzinnige hoogstandjes.
Ze bieden vaak een onvergelijkbare aanblik. Neem nou ‘Blonde Fire’ waarin een vreemde kerel van allerlei losse (vlezige) onderdelen beestjes en mensen maakt. Dit soort enigszins verontrustende onderwerpen kom je toch niet zoveel tegen in het meestal saaie en voorspelbare videowereldje van hedendaagse popmuziek!

Terug naar de muziek. De band is wars van clichés en maakt scheurende rock met metal-invloeden. De stem van zanger Younes Faltakh is rauw maar hij controleert zijn stemgeluid dusdanig dat het precies goed schuurt. Deze avond in de Rotown bewijst hij dat hij daar de afgelopen jaren alleen maar beter in is geworden. De tent staat goed vol als de band opkomt, en een bijkomend voordeel van de muziekstijl is dat bijna alle geluidsoverlast van pratende mensen wordt overstemt.

Nieuw materiaal

The Hickey Underworld heeft er zin in en vuurt op een hoog tempo de nummers (die we al een tijdje kennen) op het publiek af. ‘Flammencorpse’, ‘Blonde fire’ en ‘Zero Hour’ zorgt voor een tevreden headbangende zaal. Nu ja, beschaafd headbangen dan. Dit optreden in Rotown is schijnbaar een van de eerste shows waar de band materiaal van het nieuwe album ‘I’m Under The House, I’m Dying!’ ten gehore brengt.
Zo op het eerste gehoor biedt dit album weer goede kwaliteit, met iets meer uitgewerkte nummers en ruimte voor rustmomenten.

Dit doet het optreden ook veel goed. Als een band een dik uur alleen maar trommelvliesscheurend hard speelt, en de fotolijstjes van de muur vallen, kan het wel eens een dikke brij voor de toehoorder worden. Nu zijn er momenten waarop de band gas terugneemt, om daarna ons weer om de oren te slaan met een, vaak van het eerste album afkomstige, knaller. Dat neemt overigens niet weg dat ik dit nieuwe album zeker nog vaker zal gaan beluisteren de komende tijd. Er staan beslist wat pareltjes op.

Trouwe fans

De band speelt de, niet al te grote, zaal van Rotown behoorlijk plat. Dit wordt iets gemakkelijker gemaakt door de aanwezigheid van een groepje trouwe fans uit Antwerpen, die goedgemutst begroet worden. Zanger Younes is erg tevreden over het optreden en de toehoorders en bedankt het Rotterdamse publiek. De drive en motivatie van de band zijn goed overgekomen deze avond. Ik hoop de komende tijd weer wat meer van deze puike band te gaan horen. Misschien een paar grote festivals?

« Video: Gary – Love Is Love | Recensie: ME – Reservoirs »