Review: Johnny Cash – Ain’t no Grave
« Review: Lars And The Hand Of Lights – The Looking Glass | News: Ekaya In De Steigers »Platen als ‘Ain’t no Grave’ zijn zeldzaam. Johnny Cash kan met zijn eenvoudige en eerlijke stem nog steeds een behoorlijke brok in mijn keel veroorzaken. Dat is op deze plaat niet anders.
Gedurende zijn lange carriere heeft Cash een flink aantal hoogte-en dieptepunten doorgemaakt. De man leefde voor muziek en ging door tot het einde. De nummers die ‘The Man in Black’ uitvoerde voor American Recordings waren oorspronkelijk niet de zijne, maar door zijn authentieke uitvoeringen, behoren uitvoeringen van bijvoorbeeld ‘Hurt’en ‘One’ net zo goed tot zijn muzikale erfenis als ‘Folsom prison’of ‘Ring of Fire’.
De persoon Johnny Cash zelf was een eenvoudig man met meer dan eens, een zwak moment. Die zwakke momenten zijn onder andere de reden waarom hij zo sympathiek was. De tragiek in zijn leven en eigenzinnige keuzes op muzikaal gebied hebben hem onsterfelijk gemaakt. De legende van Johnny Cash zal tot ver na zijn dood voortleven. Het nieuwe album in de reeks van American Recordings (producer Rick Rubin) Ain’t no Grave is de waardige (voorlopige)afsluiter van deze serie boeiende opnames.
Countrylegende Cash is ondertussen een cultheld geworden. Ik vind het wonderbaarlijk dat mensen van allerlei (muzikale) achtergronden nog altijd genieten van zijn, soms lekker recalcitrante, nummers uit een (ver) verleden. Het is cool om Cash leuk te vinden, maar goed: Cash was (en is) gewoon erg cool! Met zijn American Recordings vanaf 1994 bereikte hij een nieuw publiek, en hiermee zorgde hij er eigenlijk voor dat hij door ons niet vergeten werd.
Dat we op ‘Ain’t no Grave’ een oude man horen die zelf op dat moment dichtbij de dood staat, geeft een extra dimensie aan de nummers die hij vertolkt.
Wat je ook van Cash mag vinden.
Kun je je enigszins kunt voorstellen hoe je je moet voelen in de herfst van je leven, met genoeg herinneringen om een aantal dikke boeken te vullen?
Dan kun je het wellicht waarderen dat op sommige nummers zijn stem niet zo sterk meer is, en dat je hoort dat zijn kunstgebit een beetje loszit. Dit maakt het alleen maar indrukwekkender.
Cash vertolkt op ‘Ain’t no Grave’ traditionals, nummers van zichzelf en songs van artiesten die hij goed vond en waarin hij zich kon inleven. Openingsnummer ‘Ain’t no Grave’ wordt zo indringend vertolkt, dat het de rest van het album eigenlijk iets overvleugeld. Niettemin valt er nog genoeg te genieten. Redemption day (sheryl Crow) is prachtig. Een ander hoogtepunt vind ik de lullaby ‘Last Night I had the Strangest Dream’ (Ed McCurdy) over het einde van geweld in de wereld.
Cash was een meester in het vertolken van nummers waarin de zwakheid van de mens tegenover de hoge morele eisen van het Christendom werden afgezet. Hij deed dit niet op een spottende manier maar berustend en realistisch, maar in de wetenschap dat er eens rekenschap over het leven moet worden afgelegd. deze religieuze inslag hoor je vooral in het (enige) eigen nummer op het album ‘I Corinthians 15:55’. Het is fijn te horen dat Cash op deze plaat kan overbrengen dat hij zich over deze verantwoordig geen zorgen meer maakt.
« Review: Lars And The Hand Of Lights – The Looking Glass | News: Ekaya In De Steigers »Dit artikel is geplaatst op 16 - 03 - 2010 door Edward en is eigendom van Ekaya Music Magazine