Review: Guns N’ Roses – Chinese Democracy

« Review: Ryan Adams and the Cardinals – Cardinology | Review: Keane – Spiralling (single) »

Toen ik de titel van deze blog intikte, bekroop mij ineens iets wat ik zou willen omschrijven als een ‘jaren 90 gevoel’. Horden mensen anno 2008: “Guns N’ Roses, dat is toch die band van dat tien minuten durende liedje, dat bijna iedereen zo leuk en romantisch vindt?”

Juist, die mensen zullen niet snel deze blog lezen. Kom op jongens, Guns N’ Roses! Dat is vooral flink hard, welhaast ouderwets rocken. Zeker geen vals sentiment als ‘Cold November Rain’.

Tot zover mijn frustraties, dan nu de orde van de dag: Guns N’ Roses is Terug! Of u dat ook heel hard van de daken wilt schreeuwen!

Chinese Democracy rockt. En rocken doet het keihard. Ik zou zelfs willen zeggen: loop voor dit album naar uw lokale muziek handelaar en zoek het hoesje van dit album. Lever deze in bij de balie en vraag of u hem even zou mogen beluisteren. U neemt dan zo’n versleten koptelefoon en zet het op uw hoofd. Met een beetje geluk kunt u zelf het volume regelen, zet dat goed hard. Pas wel op, u zult uw gehoor de komende tijd nog hard nodig hebben. En als u het album uit heeft geluisterd? Dan koopt u het. Wat u daarvoor krijgt? Een geluidsdrager in een hoesje!

Niet zomaar een geluidsdrager. Een album dat nu al klassiek is en waar u voor de gelegenheid weer een CD rek in uw woonkamer neerzet. Deze geluidsdrager bevat namelijk goed uitgebalanceerde rocksongs, hier en daar wat piano, af en toe een viooltje u kent dat wel. Wat het zo fantastisch maakt zijn de uiterst goede rifjes en het betere soleer werk.

Even was ik bang dat de stem van zanger Axl Rose wat was gezakt door rook en alcohol. Die angst bleek ongegrond.

Goed, ik schrijf deze blog al kwijlend. Daarom een puntje van kritiek: Echte die hard Guns N’ Roses fans zullen dit album waarschijnlijk te commercieel vinden en wellicht te gemakkelijk in het oor liggend.

Daar wou ik het dan maar bij laten, ik ben slechts zelden zo enthousiast dat ik niet tot een echte inhoudelijke recensie toekom. Dat wilde ik dan ook maar aan u overlaten. Als u daar aan toe komt tussen de vele air guitar sessies door.

« Review: Ryan Adams and the Cardinals – Cardinology | Review: Keane – Spiralling (single) »