Ontdek Oprechte Muziek!

Datarock – Red

« Review: The Mars Volta – Octahedron | Review: Dinosaur Jr. – Farm »

Artiest: Datarock

Album: Red

Genre: Electronic Rock

Release: 2009

Label: Young Aspiring Professionals

Recensent: Edward

Waardering: 3/5

Koop Red via Amazon

De Noorse band Datarock heeft zijn tweede album uit: ‘Red’. Een album dat veelvuldig teruggrijpt op de jaren ’80. Dan heb ik het over invloeden vanuit die tijd maar er is meer wat een behoorlijke nostalgische tint meegeeft aan “Red”. Alle instrumenten die op het album te horen zijn, zijn voor 1983 gemaakt! Dat houdt in: synthesyzer, drums, en elektrische gitaar. Het toppunt van retro!

De muziek die ze maken omschrijven de leden van Datarock op hun blog als ‘retrofuturisme’. Het zal je dan ook niet verbazen dat ‘Red’ doordrenkt is met referenties aan de jaren ’70 en ’80. Wie goed oplet hoort op het nummer ‘Amarillion’ een David Bowie imitatie “Ch, ch, ch, changes” zingen. Maar met een kleine verwijzing naar Bowie houdt het niet op.

Grote inspiratie bronnen voor dit album van Datarock zijn Kraftwerk, Fela Kuti en Afrika Bambaataa. Dat leidt al met al tot een combinatie van funk, electro en pop. En dat dan weer heel retro. Wellicht daarom is Datarock zo van deze tijd!

‘Red’ start met een nummer (veel gejuich op de achtergrond) waarin allerhande internetgoeroe’s aan het woord komen. Dit nummer heet ‘The Blog’. Het is zo’n nummer waar je over 20 jaar zult moeten glimlachen; “Hoorde ik daar nu iemand over Instant Messaging en email orakelen?” Wellicht kun je er nu al fnuikend om smalen…

Als eenmaal de toon op het album is gezet dan kom je erachter dat dit album niet heel erg origineel is. Het album hangt aan elkaar van overal vandaan geplukte invloeden. Je kunt je afvragen wat de rol van de band is. Het antwoord: vakkundig alles bij elkaar plakken. Goed: niet origineel, toch doet het allemaal heel erg verfrissend aan. Een niet te rijmen tegenstelling? Blijkbaar kan het wel, ‘Red’ staat vol met een aantal top nummers!

« Review: The Mars Volta – Octahedron | Review: Dinosaur Jr. – Farm »