Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were an Eagle

« Review: Phoenix – Wolfgang Amadeus Phoenix | Art Brut – Art Brut Vs Satan »

Het openingsnummer ‘Jim Cain’ van Bill Callhans nieuwe album ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ is een belofte voor de toon van het album. “I just started to be darker, then I got lighter, then I got dark again” zingt de Amerikaan. Van lichtvoetigheid of luchtigheid is op dit album maar weinig te bespeuren.

Bill Callahan opereerde het grootste deel van zijn carriere onder de naam Smog. ‘Sometimes I Wish We Were An Eagle’ is zijn tweede album onder zijn eigen naam, het is zijn dertiende in totaal. Wat Bill Callahan opmerkzaam maakt zijn waarschijnlijk zijn donkere stem en zijn geheel eigen kijk op de wereld. Die kijk komt goed naar voren in eigenzinnige, op het oog simpele, poëtische teksten.

Dit album doet nogal intiem aan. Het is alsof je als luisteraar de persoonlijke wereld van Bill Callahan wordt ingetrokken. Niet alleen vanwege de teksten, het is de orkestrale muziek die daar nog een schep bovenop doet. De muzikale begeleiding is precies goed afgemeten, sluit perfect aan op de kwaliteiten van Bill Callahan. Het is klein van opzet en doet simpel aan. Pure misleiding want: geniaal!

De titel ‘Sometimes I Wish We Were an Eagle’ slaat op de inhoud van de CD. Naar mijn mening geeft het ook een perfect beeld van wie Bill Callahan nu eigenlijk is. Hij observeert van grote hoogte naar het leven beneden hem, gracieus zwevend. Belangrijker: hij heeft de kracht om dodelijk toe te slaan. De dreiging die je van een adelaar mag verwachten is op dit album zeker aanwezig. Het blijft alleen wel bij dreiging, Bill Callahan blijft rondjes cirkelen.

Wellicht dat de adelaar die Bill Callahan eigenlijk is op een volgend album zich tegoed doet aan een prooi. Op dit album is dat niet aan de orde. Dat is ergens wel een beetje jammer, het zou fijn zijn als er, al was het maar voor een minuut, even gevlamd zou worden op dit album. Dat is dan ook het enige.

‘Sometimes I Wish We Were an Eagle’ is een document waaruit vakmanschap spreekt. Geen kritiek daarop, zelfs niet als Bill het nodig vindt een kleine tien minuten een betoog te houden over dat het tijd is God aan de kant te zetten. Hoewel, na drie minuten had ik hem ook wel begrepen… De wegen van Bill Callahan zijn ondoorgrondelijk.

« Review: Phoenix – Wolfgang Amadeus Phoenix | Art Brut – Art Brut Vs Satan »