Arctic Monkeys – Humbug

« Review: Ben Harper and The Relentless7 – White Lies for Dark Times | Julian Plenti – Julian Plenti is… Skyscraper »

Artiest: Arctic Monkeys

Album: Humbug

Genre: Indie Rock

Release: 2009

Label: Domino

Recensent: Edward

Waardering: 3/5

Koop Humbug via Amazon!

Niet zelden worden albums voorafgegaan door singles. Vaak zijn die singles niet erg representatief voor het album waar ze van afkomstig zijn. Eenieder die wel eens een plaat heeft gekocht vanwege een eendagsvlieg in de mega top weet-ik-veel kan er over mee praten. Het album in kwestie staat maar al te vaak in schril contrast met die ene (hard schreeuwen) roepie-roepie-mega-alarmschijf-ijf-ijf-ijf. Laat het nummer ‘Crying Lightning’ van Arctic Monkeys hier een uitzondering op zijn. Deze single is uiterst representatief voor het derde album van deze band: ‘Humbug’.

Arctic Monkeys lijkt op het eerste gezicht maar weinig verandert als je afgaat op nummers als bijvoorbeeld ‘Dangerous Animals’ maar ook ‘Crying Lightning’. Je zou voorzichtig kunnen stellen dat de band net iets evenwichtiger klinkt dan voorheen. Er is ruimte om af te wijken van de nog immer aanwezige stuwende ritmes. Dit mag gerust verfrissend heten, de voorgaande albums van Arctic Monkeys waren wat dat betreft veel van hetzelfde. Ondanks de spontaniteit die zich erachter verschool.

Met nummers als ‘Fire And The Thud’ kun je er als luisteraar maar moeilijk om heen: Dit zijn niet dezelfde Arctic Monkeys als in 2007. Het lijkt er op alsof de band aan het nieuwe rijden is gaan doen. Het credo lijkt ‘rust’, vooral snel doorschakelen. Beter voor de leefomgeving maar ook een stuk minder spannend. Waar de band voorheen steevast te hard reed, wordt nu alleen af en toe een stukje snelweg gebruikt om het vermogen van Arctic Monkeys te tonen. -Voor de goede orde: ik heb het nog altijd over muziek, je bent niet beland op de website van de ANWB…-

Door de lagere snelheid is er ruimte ontstaan voor verdieping. Je zou kunnen stellen dat Arctic Monkeys op Humbug meer van zijn muzikale kunnen laat zien. Dat levert best een aantal interresante nummers op waarin een hoop lagen zijn te bespeuren. Er wordt een hoop terug gegrepen op allerlei invloeden uit het verleden. Het zal de invloed zijn van ‘The Last Shadow Puppets’, die andere band waarin zanger Alex Turner actief is.

Muzikaal gezien is het album rijker, de Arctic Monkeys zijn zich aan het ontwikkelen. Jammer is dat dit ten koste gaat van de energie. Het lijkt er op alsof Arctic Monkeys in 2 jaar tijd tien jaar ouder is geworden. Muzikale ontwikkeling en het bewandelen van nieuwe muzikale paden zal Ekaya altijd toejuichen. In het geval van ‘Humbug’ laten we de loftrompet achterwege; daar is het net even iets te saai voor.

Laten we hopen dat Arctic Monkeys zichzelf op een volgend album net iets minder serieus zullen nemen. Dat ze net even iets onbevangener te werk zullen gaan. Was het niet het jeugdige enthousiasme dat deze band altijd zo sympathiek maakte?

« Review: Ben Harper and The Relentless7 – White Lies for Dark Times | Julian Plenti – Julian Plenti is… Skyscraper »