Recensie: Agent Side Grinder – Hardware

« Video: Gotye – Easy Way Out | Recensie: Bruce Springsteen – Wrecking Ball »

Van de album art werden we al vrolijk. Een mooi plaatje van een stokoude computer. De tijden van de software op cassettebandjes borrelden weer boven bij de aanblik. Maar Agent Side Grinder alleen maar retro noemen is wel heel makkelijk.

Jazeker, je krijgt flashbacks van Depeche Mode in hun begintijd, de synth-sound van Kraftwerk en de duisternis van Joy Division. Ze hebben het zelf ook nog over Einstuerzende Neubauten, maar daarvoor klinkt ‘Hardware’ net iets te lief. Ze maken veelvuldig gebruik van de drumcomputer, synthesizers en andere electronische muziekinstrumenten. Dus de link met de jaren 70 en 80 is inderdaad snel gelegd.

Op de repeat

De eerste keer dat we ‘Hardware’ draaiden op de Ekaya-redactie wisten we niet wat we hoorden. Op een goeie manier. Hij ging dus al snel op de repeat. Wat een album! De Zweedse muzikanten raken de melancholische snaar, maar doen dat met een ongekend vakmanschap. Ze zitten niet zomaar op een computertje te rammen.
En behalve dat het muzikaal goed in elkaar zit, gebeurt er veel. Iedere keer dat je ‘Hardware’ opzet, hoor je weer iets nieuws. In het nummer ‘Wolf Hour’ horen we zelfs een nieuwe stem. Hiervoor is de samenwerking opgezocht met Zweeds indie icoon Henric de la Cour.

Synthetische kettingzagen

De staccato drum(computer) is alom vertegenwoordigd en wordt gelardeerd door tal van bijgeluiden. Maar in tegenstelling tot het daadwerkelijk rammen op fabriekspijpen, zoals DM en EN plachtten te doen, maakt ASG wel gebruik van synthetische kettingzagen en andere computergeluiden. Maar dat is misschien ook wel de modernisering van de Industrial-stroming?

Grijsgedraaid

ASG blijft dus boeien. Als ‘t vinyl was geweest, hadden we de plaat inmiddels al grijsgedraaid en we blijven terugkomen voor meer. Dus als u mij even wilt verexcuseren. Ik ga mijn kleren zwart verven, mijn Docs zoeken en mijn haar touperen. En nog een keer ‘Hardware’ luisteren.

« Video: Gotye – Easy Way Out | Recensie: Bruce Springsteen – Wrecking Ball »