Live Review: Explosions In The Sky @ Indiestad 2011

« Video: Caribou @ Indiestad 2011 (Kaili) | Review: My Morning Jacket – Circuital »

Nadat gitarist Munaf Rayani het, in grote getale aanwezige publiek een warm welkom heet, barst Explosions in the Sky uit in een ontploffing van geluid. Het concert begint misschien iets later dan gepland, maar als bezoeker ben je meteen bij de les. De band speelt instrumentale, lange contrasterende composities. De viermans formatie uit Austin, Texas, is op het podium uitgebreid met een bassist. De drie gitaristen staan vooraan, de ritmesectie, bas en drum erachter.

Gesprek tussen gitaren

Het is imposant om de gitaristen in hun samenspel te zien. De een beweegt zich nauwelijks en is zeer geconcentreerd, terwijl de ander constant beweegt met zijn schouders van voor naar achter. Zo nu en dan knielt hij voor zijn monitor. De afwezigheid van de zang is niet erg. Het geeft de drie gitaren kans om samen in gesprek te gaan. Soms overschreeuwen ze elkaar. Als ze uiteindelijk tot een overeenkomst komen, babbelen ze daarna rustig verder door elkaar heen.

De band speelt veel oudere nummers, wat op bijval kan rekenen van het publiek. Vaak spelen ze een paar nummers achter elkaar door, zonder het applaus van het publiek af te wachten. De muziek vloeit in elkaar over en zorgt, dat de spanning voelbaar blijft. De zorgvuldig opgebouwde spanning is zeer aanwezig in de composities. Het komt vooral naar voren in de vaak opgevoerde strijd tussen harde en zachte stukken, in subtiliteit en grove gebaren.

Brij van geluid

In vergelijking met hun laatste album “Take Care, Take Care, Take Care” speelt Explosions in the Sky live veel krachtiger en pompeuzer, maar ook meer onzorgvuldig. Het gaat vaak goed, maar door gebruik van overmatige distortion, leidt het soms tot een brij van geluid. Dit is soms te veel en kun je de verschillende gitaarpartijen nauwelijks meer van elkaar onderscheiden. In de subtielere, rustigere stukken overheersen de bastonen van de basgitaar en de basdrum. Dit is jammer, maar niet onoverkomelijk.

Een goed voorbeeld hiervan is de uitvoering van het prachtige “Postcard from 1952”. Op het album is het een pareltje, dat af en toe haar tanden laat zien. Rustig en afgewogen laat de band de contrasterende elementen naar een hoogtepunt gaan. Zuiverheid in grote gebaren. Live speelt de band het nummer onduidelijk, zonder articulatie. De hardere stukken kunnen nog overtuigen, maar eindigen in een overdaad aan geluid. De parel is een knikker geworden. Een die nog zeker wat waard is, maar waarvan de glans af is.

Vuurwerk

Toch is het concert zeer boeiend en enerverend. Het is dan ook geweldig om op te gaan in die brij van geluid. Net alsof je tegen een muur aan rent. Op de rustige, subtiele momenten voelt het of je lieflijk gestreeld wordt, terwijl je op andere momenten tegen de haren ingestreken wordt. Het is een concert met twee gezichten, ietwat schizofreen, maar vuurwerk is het zeker!

« Video: Caribou @ Indiestad 2011 (Kaili) | Review: My Morning Jacket – Circuital »