Live Review: Bill Callahan @ Indiestad 2011

« Live Review: Julianna Barwick @ Indiestad 2011 | Live Review: Sophia Knapp @ Indiestad 2011 »

Foto door Damien McGlynn

De eerste dag van het Amsterdamse festival Indiestad is direct een hele moeilijke, zeker voor mensen met een brede smaak en interesse. Het is kiezen tussen Idiot Glee met aaneensluitend Toro Y Moi en Gold Panda op podium Bitterzoet, Skeletons en Emeralds op OT 301 en dan de keuze van Ekaya: Bill Callahan voorafgegaan door Sophie Knapp in De Duif. Waarom deze keuze? Tja, het repertoire van Callahan is nu eenmaal zeer indrukwekkend. Zijn laatste album ‘Apocalypse’ is dusdanig gewichtig en indrukwekkend, daar moet live van genoten worden!

Vuurgevecht

Staat de man eenmaal op een podium dan blijkt: Bill Callahan is een held! De singer/songwriter brengt een attractieve mix van country rock en folk. Regelrechte Americana van het no-nonsense soort. Het maakt daarbij niet uit in wat voor omgeving je de man neerzet. Op Indiestad stond hij in de Duif, na 5 minuten echter slaagde hij erin zijn publiek mee te slepen in een imaginaire western omgeving. De set van een cowboy film, compleet met slaperige stadjes waarin ogenschijnlijk niks lijkt te gebeuren tot er plots een hevig vuurgevecht los barst.

Bill Callahan weet zich gesteund door twee formidabele muzikanten. Zelf speelt hij op een semi-akoestische Spaanse gitaar, wat voor een solide basis zorgt. Daar overheen klinkt het meer bruuske elektrische spel van de lui achterover hangende gitarist Matt Kinsey. Tel daar nog het levendige spel van drummer Neal Morgan bij op en je weet dat de kans op plotseling vuurwerk altijd aanwezig is.

Stand

Over het geheel genomen is Callahan voornamelijk een performer van het rustige en subtiele soort. De man entertaint met een minimum aan mimiek en beweging, bescheiden als een heer van stand. Een glimlach, een knikje, een armgebaar… Het moet wel heel heftig er aan toe gaan wil Callahan met meer voor de dag komen. Maar als dat dan gebeurt, dan is het menens en de impact des te groter. Zeker als je het in proporties bekijkt. De man tokkelt en zingt al mompelend terwijl er vele minuten verstrijken.

Dan ineens kan het zo maar zijn dat de drums heftig hun intrede doen en het karakteristieke spel van Kinsy de boventoon voert. Rillingen!

Een nummer als ‘Too many birds’ is wat dat betreft representatief voor het oeuvre van Callahan. Op plaat een vrij rustig en ingetogen nummer, live net zo goed poëtisch maar dan wel meer uitgediept. Heftiger, extatischer.

Verzoekjes

Hoewel Callahan zijn stem moet sparen voor de lange reeks aan optredens die hij maakt (en waardoor hij geen interview kon geven met Ekaya…) is hij niet te beroerd aan het einde van zijn toch niet korte optreden met een aantal toegiften te komen waarbij hij zelfs verzoekjes speelt. Het tekent de man, hij staat er voor zijn publiek. Kijk, dan ben je een hele grote!

Bill Callahan kort geleden tijdens een optreden in de UK

« Live Review: Julianna Barwick @ Indiestad 2011 | Live Review: Sophia Knapp @ Indiestad 2011 »