Live Recensie: The Low Anthem @ Crossing Border 2011

« Live Recensie: You Raskal You @ Crossing Border 2011 | Wallpaper Nr. 003: Explore The North »

Na Fitzsimmons in de Duitse Kerk, gelijk door naar The Royal voor The Low Anthem. Deze band kwam pas echt in de spotlights met het album ‘Oh My God, Charlie Darwin’ dat in 2008 geleased werd. Met hun recentere ‘Smart Flesh’ wisten zij hun stijl en fanbase te behouden en uit te breiden.

Net als eerder bij Fitzsimmons, zijn hier vooraan nog relatief veel zitplekken vrij. Deze majestueuze zaal ziet er veelbelovend uit. Hopen dat The Low Anthem er raad mee weet! Na tweeënhalf jaar getourd te hebben mag je dit wel verwachten…

De vierdelige band komt zonder teveel poespas het podium op. Ben Miller (vocals) Jeff Prystowsky (percussie), Jocie Adams (klarinet) scharen zich achter een retro microfoon en beginnen hun set met het engelachtige ‘Ghost Woman Blues’. Na een halve minuut komt Ben Miller erachter dat de microfoon verkeerd om staat. Nadat Jocie Adams, al zingende, deze voorzichtig omdraait begint de muziek pas werkelijk de zaal te vullen.

Waanzin(nige) instrumentatie

De hele set door switched elk bandlid meerdere malen van instrument. Vooral Jocie Adams heeft het er maar druk mee. Klarinet, trompet, gitaar etc. Zelfs tijdens de nummers worden verschillende instrumenten ter handen genomen. Er wordt op apparaten gespeeld waar ik de naam niet eens van ken!

Alsof dit nog niet genoeg is hebben onze vrienden uit Rhode Island zelf ook nog wat “instrumenten” ontwikkeld. Aan drumsticks gebonden halfvolle medicijnpotjes worden heen en weer geschud tijdens het nummer ‘Apothecary Love’. Semantisch heel toepasselijk! Muzikale meerwaarde? Mwoah…

Ook draagt Ben Miller het publiek op om aan het einde van ‘This God Damn house’ onze maatjes in de zaal te bellen en de telefoons met luidspreker aan tegen elkaar aan te houden. Dit levert een apart geluid effect op dat functioneert als outro. Ik denk dat tweeënhalf jaar toeren en dezelfde nummers spelen je drijft tot dit soort creatieve uitspattingen.

Kwantiteit vs. Kwaliteit

Een gevarieerd instrumentarium is natuurlijk altijd tof. Maar is er een balans tussen de kwantiteit en kwaliteit? In het geval van The Low Anthem valt dit tegen. Allemaal leuk en aardig, muziek maken met zo’n houtzaag, maar klinkt het ook lekker?

Dit brengt mij bij het samenspel. Hoewel iedereen zijn instrumenten in de meeste nummers goed bespeelt, is de harmonie af en toe zwaar afwezig. Jocie Adams is soms aan het worstelen om mee te komen. Mike Irwin tikt haar zelfs een keer aan, als ze vergeet te switchen naar trompet. Bij de rocky songs is het geram op de drums van Jeff Prystowsky soms een beetje overkill, wat er voor zorgt dat Jocie Adams moeite heeft er over heen te “zingen”.

Opbouw

De verdeling tussen rustige droomfolk songs en rauwe country knallers is net zoals op de albums goed. Precies wanneer je er zin in hebt, komt er iets meer pit met bijvoorbeeld ‘Hey, All You Hippies’ voorbij. Dit vind ik trouwens het beste nummer van het concert (samen met ‘Charlie Darwin’). Hier bereikt Ben Miller zijn volle potentie en laat hij zien dat hij op het podium thuis hoort. Vol vertrouwen en power zingt hij de zaal in. Aan het einde schuift het trio weer achter de microfoon en vult de zaal met het hemelse ‘Charlie Darwin’. Dit zorgt voor de een riante dosis compensatie voor de eerdere slip-ups.

The Low Anthem live bij Jools Holland (2009)

« Live Recensie: You Raskal You @ Crossing Border 2011 | Wallpaper Nr. 003: Explore The North »