Live recensie: The Black Keys @ Die Sporthalle, Hamburg (27/01/12)

« Video: Dr. Dog – That Old Black Hole | Video: Hannah Cohen – The Crying Game »

Zoals de naam doet vermoeden is Die Sporthalle een sporthal. Hij staat in een vrij troosteloze buitenwijk in het noordwesten van Hamburg. Als we binnenkomen is de zaal nog steenkoud. Zo koud dat we overwegen om de jas weer op te halen van de garderobe. De adem is nog net niet zichtbaar als je blaast.

Geen warm welkom als je bedenkt dat we drie uur hebben moeten rijden om The Black Keys aan het werk te zien. En dan te bedenken dat we ‘s nachts ook weer terug moeten… Noem het gekkenwerk, wat mij betreft is het liefde voor muziek.

Portugal The Man


In het voorprogramma staat Portugal The Man. Deze mannen weten wel wat kou is, ze komen per slot van rekening oorspronkelijk uit Alaska! Aan hen de ondankbare taak om de zaal op te warmen. Dat lukt ze wonderwel heel aardig. De set bestaat uit hoofdzakelijk up tempo nummers, die goed aansluiten bij de hoofdact.

De wat langzamere nummers waarin de androgene stem van zanger John Gourly wat meer naar voren komt, worden achterwege gelaten. Daarmee gaat een deel van de sound van de band verloren. Da’s jammer, maar wat overblijft is genoeg om een beetje op temperatuur te komen. Een mooie opwarmer voor de hoofdact.

Breed publiek

“Stuwende drums en drijvende gitaarrifs brengen het publiek in beweging”


Dan Auerbach en Patrick Carney vormen samen The Black Keys. Vanavond worden ze bijgestaan door Gus Seyffert op bas en John Wood op toetsen. Met de kersverse CD ‘El Camino’ hebben ze in een paar maanden tijd een breder publiek dan voorheen bereikt. Dat is te merken ook, want de tournee die ze op dit moment door Europa voert, is zo goed als uitverkocht.

Met een album dat zo in de smaak valt bij het publiek, ontstaat al gauw het risico dat de band een optreden vult met werk van de betreffende CD, aangevuld met wat ouder werk. Die keuze hebben Auerbach en Carney duidelijk niet gemaakt. Pas het vierde nummer betreft een nummer van ‘El Camino’.

Plezier

Het publiek wordt getrakteerd op een optreden dat van begin af aan staat als een huis. Stuwende drums en drijvende gitaarrifs brengen het publiek in beweging en laten de kou van eerder op de avond snel vergeten. We horen nummers die balanceren op de grens van rock, blues en 60´s sound. Daarbij worden ook de oudere songs door het relatief jonge publiek goed ontvangen.

Na een nummer of acht besluiten de mannen dat ze even een paar nummers met z’n tweeën willen doen. Dan blijkt maar weer hoe goed deze mannen op elkaar ingespeeld zijn en wat een plezier ze hebben in het spelen met elkaar.
Bij ‘Little Black Submarines’ mogen Seyffert en Wood weer aanschuiven. Vanaf dan komt het hammondorgel in de nummers nog nadrukkelijker naar voren en wordt het optreden afgesloten met ‘Lonely Boy’, de hit van El Camino. In de toegift geen nieuwe nummers, maar `Everlasting Light` en als slotnummer `I got mine`.

Sterke show


Het is achteraf moeilijk te beseffen dat het optreden voorbij is. De anderhalf uur dat het duurde zijn voorbij gevlogen! Een teken aan de wand dat het een erg sterke show was. De behoefte om alle oude CD´s nog een keer terug te gaan beluisteren is opeens erg groot. Tevreden rijden we in 2,5 uur terug naar huis en drinken er nog een biertje op. Wir waren dabei…

Goed om te weten

Op 1 februari staat The Black Keys in het Klokgebouw in Eindhoven (uitverkocht).

« Video: Dr. Dog – That Old Black Hole | Video: Hannah Cohen – The Crying Game »