Live Recensie: Radical Face @ Vera, Groningen (02/02/2011)

« Audio: Blood Red Shoes – Cold | Recensie: Rachel Sermanni – Black Currents EP »

Foto’s door Dimitri Steinmeier

Laat ik voorop stellen, dat ik een zeer goeie avond heb gehad. In Vera mocht ik kijken en luisteren naar drie getalenteerde muzikanten. Deze heren hadden er duidelijk plezier om op het podium met elkaar te musiceren en het publiek op hun eigen wijze te entertainen. Waar het misschien wel een klein beetje mis ging, was die eigen wijze. En het publiek.

Radical Face is het soloproject van Ben Cooper, maar bij live shows laat hij zich begeleiden door andere muzikanten, in dit geval drummer/organist/jojo’er Jack en gitarist/organist/drummer/clown Jeremiah. Volgens eigen zeggen de minst professionele band die er bestaat. Maar alledrie steengoed en de paar kleine foutjes, worden ze van harte vergeven. Zeker omdat Ben Cooper de kunst verstaat om, met de nodige zelfspot, opmerkingen te maken over zijn eigen dommigheden.

Voorprogramma

Maar nu slaan we het voorprogramma over… Vera waarschuwde al dat het slim was om te komen als de deuren open zouden gaan, wegens uitverkocht, maar eigenwijs als wij zijn, leek ons dat niet nodig. Zeker omdat we van Vera meestal gewend zijn dat de acts wat later beginnen. Maar niet dit keer. Benjamin Francis Leftwich begon strak om 9 uur. En toen stonden wij nog in de rij… We hebben deze singer/songwriter dus voor een deel gemist. Nou jah, gemist. Niet gezien. Ja, hij kan zingen, gitaarspelen en zijn liedjes zijn best geinig, maar hij is er een van de velen. En niet zo onderscheidend dat ie er bovenuit stijgt.

Nikon

Terug naar Radical Face. Wanneer ik mensen vertelde dat ik naar Radical Face zou gaan, werd ik vaak nogal glazig aangekeken. Maar als ik dan zei: “Van die Nikon-reclame”, gingen er vaak wel lampjes branden. Ik heb het vermoeden dat het merendeel van het publiek (veel relatief jonge meisjes) ook niet veel meer kenden dan ‘Welcome home’. Want dat nummer -en de jojo-act van Jack- waren toch wel de hoogtepunten van de show. Qua publieksparticipatie dan.

Verhalen

Ben Cooper is een fantastische verhalenverteller. Ieder nummer ging vooraf door een, niet altijd even serieuze, uitleg van waar het over zou gaan. En elk nummer is een verhaal op zich.
Wat doen normale mensen als er een verhaal verteld wordt? Die gaan luisteren. Zo niet de kuddes jonge meisje die bij dit concert aanwezig waren. Het geroezemoes was niet van de lucht en werd ook steeds luider. Tot het laatste nummer, zijn reclamehit. Toen werd er enthousiast geklapt en het refrein meegezongen. En bij het eerste nummer van de toegift, bleken er toch wel wat fans in de zaal te zijn, want toen begon eindelijk het ‘geshhhhhhht’. Maar misschien kwam dat ook wel omdat Jack in die richting hintte en sommige mensen alles doen wat een band wil.

Clowns

Het derde nummer van de toegift was ‘Nothing compares to you’. Geschreven door Prince, bekend geworden door Sinead O’Connor, nu gebracht door Ben Cooper en zijn gitaar. Zonder band. Mooi, ingetogen en gelukkig nog steeds zonder geroezemoes.
De uitsmijter van de avond was de bands vertolking van Disneys Robin Hood. Waarbij Jack en Jeremiah als een soort clowns met tamboerijn en andere draagbare percussie-instrumenten over het podium huppelden. Het publiek kwam pas los bij de toegiften. Waarschijnlijk kwam dat, omdat hij veel nummers van zijn nieuwe album speelde, een album dat officieel pas 3 dagen voor het optreden uit is gekomen in Europa. Misschien had ie daar iets meer rekening mee moeten houden.

Gepaste aandacht graag

Zoals ik al zei, ik heb een goeie avond gehad. Ik hou wel van Ben Coopers licht sarcastische, zwarte gevoel voor humor en zijn af en toe wat duistere blik op de wereld. Niet te vergeten ook de mooie verhalen, verpakt in even zo mooie muziek. Maar helaas werden zijn grappen meer niet, dan wel begrepen . Het bleek heel moeilijk om hem de stilte en aandacht te schenken die hij verdiende. Een behoorlijke domper. Het zal me dan ook niet verbazen als we hem voorlopig niet in ons (nu even kouwe) kikkerlandje terugzien. Al hoop ik natuurlijk van wel…

Het concert in beeld

Foto’s door Dimitri Steinmeier

« Audio: Blood Red Shoes – Cold | Recensie: Rachel Sermanni – Black Currents EP »